คนเราไม่เห็นตัวเอง “ด้วยตัวเอง”

ธรรมชาติของจิตใจ เอื้อให้คิดเรื่องนอกตัวตั้งแต่แรกเกิด

ทั้งร่ างกายที่บีบให้ร้องด้วยความหิว ทั้งอึฉี่ที่บีบให้เรียกหาคนช่วย

ทั้งความงงที่ต้องอาศัยคนสอนสั่งให้หายงง รากของชีวิตเริ่มต้นจากคนอื่นทั้งนั้น

ธรรมชาติของด วงตา พาเราไปมองคนอื่นมากกว่าตัวเอง ไม่มีใครเห็นตัวเองด้วยตาเปล่า

ต้องอาศัยกระจกกลับด้าน หรือมือถือเซลฟีมิติแบนเอาเท่านั้น

ฉะนั้น อย่ าได้แปลกใจ หากเห็นว่ามนุษย์ส่วนใหญ่ เชื่อคำคนอื่นมากกว่าใจตัวเอง

คำด่าบางคำแม้ไม่ตรงจริง ก็อาจดิ่งลึกลงไปฝังที่ก้นบึ้งหัวใจได้

คำชมบางคำแม้ไม่มีมูลใด ๆ เลย แต่ถ้าใครเอื้อนเอ่ยโดนใจก็ข าดสติ ตัวลอยไปไกลแสนไกลได้

ข้อมูล ข้อเท็จจริงทั้งหมดที่เกี่ยวกับตัวเอง ตัวเราเองน่าจะรู้ดีกว่าใคร แต่สิ่งที่เกิดขึ้นกลับเป็นตรงกันข้าม

หลายคนสะดุ้ง เมื่อถูกด่าแรง ๆ ว่าเห็นแ ก่ตัวและไม่ใช่แค่เ สียงสองเ สียง

แต่เป็นสิบ ๆ เ สียง ทั้งที่ตัวเองนึกว่า ทำหน้าทำตาเหมือนคนอื่น ทำตัวเหมือนอย่ างที่ใคร ๆ เป็นกัน

หลายคนแปลกใจ เมื่อฟังคำแนะนำจากนักการตลาด เปิดภาพใหม่ ให้เห็นว่าตัวเองเป็นใคร

ควรมีบุคลิกอย่ างไรต่อสายตาคนอื่น ทั้งที่ความรู้สึกข้างในมันไม่ใช่เลย

ฉันไม่รู้สึกว่า ฉันเป็นคนคนนั้นเลย แต่ปรากฏว่า เมื่อทำตามคำแนะนำ

ปรับการแต่งตัวใหม่ ปรับวิ ธีพูดจาใหม่ บุคลิกภาพใหม่

ซึ่งตรงกับที่ผู้คนอย ากเห็น ก็ทำเงิ นอื้อซ่าได้จริง ๆ

เปรียบเหมือนพวกเรา มีกะลาครอบจิตคนละใบ ต้องไหว้วานให้คนรอบตัว ช่วยออกแรงเจาะทีละรู

เป็นรูเล็กรูน้อยที่ทะลุกะลา ออกไปเห็นความจริงทีละน้อย

บางทีแค่การฟังคำวิจารณ์ ประเภท ฉันเห็นเธอเป็นคนยังไง ด้วยใจที่ไม่มีกำแพงทิฐิ

เพียงแค่สองสามครั้ง ก็เหมือนเปิดม่านชีวิต ให้เห็นความจริงเกี่ยวกับตัวเอง

ที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ราวกับเป็นคนละคน กับที่ตัวเองเข้าใจมาตลอดได้

แต่การรู้จักตัวเองอย่ างแท้จริง จากมุมมองแบบพุทธ จะไม่เจาะทีละรู

แต่เปิดทั้งกะลา ให้เห็นฟ้า เห็นนิพพาน เริ่มจากวิ ธีมอง ที่มนุษย์ทั้งหลายไม่มีแ ก่ใจมอง

นั่นคือ มองลมหายใจไม่เที่ยง มองสุขทุ กข์ที่มากับ แต่ละลมหายใจไม่เหมือนเดิม

มองอาการทางใจทั้งหลาย ปรากฏเดี๋ยวเดียวแล้วหายไป

มองจนเห็นว่า ไม่มีใครอยู่ตรงนี้จริง เดี๋ยวคนตรงนี้ก็ต้องกลายเป็นอื่น

นี่แหละความจริงเกี่ยวกับเรา แบบที่ต้องรอให้พ ระพุทธเจ้ามาตรัสบอก

ขอบคุณที่มา : dhammasawatdee