“อย่ ายึดติ ดสิ่งที่มี” เพราะสักวัน…มันก็ว่างเปล่า

ถ้าถึงวันนั้น เมื่อวันที่ฉันได้จากโลกนี้ไป คนที่แค้ นฉัน พากันร้ อ ง รำทำเพลง

หัวเราะดีใจ คนที่รักฉันพากันร้ อ งไ ห้ร ะง ม วันที่ฝั งร่ างของฉัน คนที่แค้ นฉัน

มองไปที่ห ลุ ม ศ พแล้วยิ้ม เย้ยฉันที่มุมปาก คนที่รักฉันได้แต่เบื อนหน้าหนี

เพราะไม่อย ากเห็นร่างของฉัน ที่กำลังจะถูกดิ น ก ล บไป และหนึ่งปีผ่ านไป

ฉันเหลือแต่โ ค ร ง ก ระ ดู ก หลุมศ พ ถูกพ ายุ ถูกลมฝนซั ด ส าด

และคนที่แ ค้ นฉัน นาน ๆ พูดถึงฉันทีพูดทีไร เขาก็รู้สึกนึกชิ ง ชั งฉันอยู่เนือง ๆ

ส่วนคนที่รักฉัน ไม่รู้จะบอกความในใจกับผู้ใด ก็ได้แต่ร้ อ งไ ห้ ในค่ำคืนนั้น

เมื่อสิบปีให้หลัง คนที่แ ค้นฉัน พอจำชื่อฉันได้ แต่แทบจะจำใบหน้าฉันไม่ได้เลย

และคนที่รักฉัน เมื่อไหร่ที่นึกถึงฉัน พวกเขานั้น พากันนิ่งเงี ยบไปสักพัก หลายสิบปีผ่ านไป

ผ่ านไปนานมาก ห ลุ ม ศ พ ของฉันยังคง ถูกลมฝนพ ายุซั ดกระหน่ำ ไม่เคยเปลี่ยน

ส่วนคนที่แ ค้ นฉันร่ าง ของเขาก็ถูกฝั งลงในป่าช้ าเดียวกันกับฉันนี่แหละ

คนที่รักฉัน ก็ถูกฝั งไว้ในป่าช้ าเดียวกับฉัน ฉันกลายเป็นความว่างเปล่า ของโลกนี้

แม้หามาทั้งชีวิตแม้แต่ต้นหญ้าเพียงต้นเดียว ฉันก็เอาติ ดตัวไปด้วยไม่ได้เลย

แม้จะแ ก่ งแ ย่ งช่วงชิ งกันไป เมื่อย ามอนิ จจั ง มาเยื อนทุ กสิ่งล้วนว่างเปล่าเสมอ

ควรสั่งสมคุณธรรม ความดีไว้บ้างเมื่อถึงเวลาไป เพื่อจะให้คนข้างหลัง ได้ระลึกหา

ให้เสบียงในภพหน้าไม่ข ๅ ดพร่ อ ง เพราะหากถึงเวลานั้น อย ากทำก็สายไปเสี ยแล้ว

ตร าบที่เรายังมี ลมห ายใจอยู่แล้วละก็ ชีวิตมันต้องดีขึ้นแน่

ขอให้เราอดทน ให้เป็น อยู่ให้ได้และหมั่นทำแต่ความดีไว้เท่านั้นเอง

ขอบคุณที่มา : tamnanna