(ข้อคิดสอนใจ) หมาที่ว่าดุ ยังไม่น่ากลัว เท่าใจคน

ในซอยบ้านจะมีหมาตัวนึงมันคงไม่ค่อยชอบ

ขี้หน้าผมเท่าไหร่ ทุ กครั้งที่ผมเดินผ่ านหน้าบ้านมัน

มันจะเห่ า กระโจนใส่ประตูเหล็กอย่ างบ้ าค ลั่ ง

ปานกับว่าผมเคยไปฆ่ าแม่มันต า ย

เวลาผมไปซื้อของหน้าปากซอย

ผมเคยเล่าให้พ่อฟังว่าไม่กล้าไปกลั วหม า

พ่อบอกผมว่าไม่ต้องกลั วหรอก..

หมาที่ดุที่สุด ให้ลูกชิ้นมันทุ กวัน ๆ ซักวันมันก็จะเชื่องเอง

นับแต่วันนั้นผมเจียดเ งิน 5 บาทซื้อลูกชิ้น1ไม้

ผมกินสองลูกแบ่งหม า 2 ลูกทุ กวัน

วันแรก ๆ มันแทบจะกระโดดกั ดมือผมให้ได้

ถ้าไม่มีประตูเหล็กผมคงมือข าดไปแล้ว

วันเวลาผ่ านไปไม่นาน มันไม่เห่าผมอีกเลย กระดิกหางรอผมทุ กเย็น

วันหนึ่งเจ้าของบ้านปิดประตูไม่สนิท

มันวิ่งกระดิกหางมาหาผม หยอกเล่นกับผม สนุกสนาน

ตั้งแต่วันนั้นเราเป็นเพื่อนกัน และวิ่งเล่นกันมาโดยตลอด

โตมาผมจึงนึกถึงคำพ่อสอน..

หม าที่ว่าดุ ๆ เราหยิบยื่นไมตรีให้มอบความเป็นมิตรให้ ดุแค่ไหนก็กลายเป็นเชื่อ ง..

แต่กับคนต่อให้เราดีแค่ไหนจริงใจแค่ไหน

เลี้ยงอาหารดีแค่ไหนก็ยังหั กหลังเราได้

ลูกชิ้นไม่กี่ไม้ซื้อใจหมาได้ตลอดชีวิต

กับคนต่อให้เลี้ยงดีแค่ไหน ก็เชื่อใจไม่ได้จริง ๆ

หม าที่ว่าดุ ยังไม่น่ากลั วเท่าใจคน..

ขอบคุณที่มา : chayend