1. เมื่อมีทุ กข์ ขอให้มองความทุ กข์ แล้ววางจิตใจไว้เหนือทุ กข์ ทุ กข์ส่วนทุ กข์ เราส่วนเรา
ยกจิตยกใจของเราขึ้นจากความทุ กข์ให้ได้ ด้วยการกำหนดความเป็นกลาง
มองความทุ กข์ เหมือนเราไม่ได้เป็นผู้ทุ กข์
2. ความเล วที่ทำอยู่ ควรลดละเลิก แต่ไม่ต้องโ ทษโกรธเคืองตนเอง พย าย ามควบคุมคำพูด
การกระทำของเราให้อยู่ในคุณงามความดี เพื่อไม่ให้สร้างความเ ดือดร้อนให้ตนเองและผู้อื่น
3. จงฝึกจิตใจของตน ขัดเกลาจิตใจของตนด้วยการกระบวนการที่มีประสิทธิภาพ
ฝึกคิดอย่ างเท่าทัน ฝึกสมาธิ ฝึกกำหนดรู้ตามจริง เพราะชีวิตคือสิ่งไม่แน่นอน และไม่อาจคาดเดาได้
ดังนั้น เราจำเป็นต้องเตรียมพร้อมในทุ กสถานการณ์ที่จะเกิดขึ้น
เราต้องเตรียมความแข็ งแรงของจิตใจไว้ เพราะการทำใจไม่ใช่เรื่องง่ายเลย สำหรับผู้ไม่เคยฝึกฝน
4. มองไปรอบข้าง ถามตนเองว่า มีใครบ้างที่มีความหมายกับชีวิตของเรา
มีใครบ้างที่มีบุญคุณกับชีวิตของเรา บุคคลเหล่านี้คือบุคคลที่เราต้องดูแล
ไม่อาจละเลย ขอให้มองไปยังเขาเหล่านั้น แล้วถามตนเองว่า
เราจะทำอะไรเพื่อเขาได้บ้าง และลงมือทำทันที อย่ าได้รีรอ เพราะเวลาไม่อาจย้อนคืนได้ใหม่
5. จงรักในหน้าที่ของตน และพย าย ามเชื่อมโยงหน้าที่ของตนไว้กับประโยชน์ของผู้อื่น
หรือประโยชน์ของสังคม คิดให้ออกว่าหน้าที่ของเรา สามารถช่วยอะไรสังคม หรือผู้อื่นได้บ้าง
และขย ายความรู้สึกนึกคิดตรงนั้น ให้งอกงามในใจ การงานของเราก็จะเปลี่ยนจากการทำงาน
เป็นการทำบุญ กลายเป็นคนที่มีใจและหน้าที่ อันเป็นกุศลอยู่ตลอดเวลา
ขอบคุณที่มา : dhammasawatdee
