มีแฟนก็ดี ไม่มีก็อยู่ได้

ข าดเขา ใช่ว่าเราจะไร้ค่า..วัยที่ความเหงามักทำเราหมองหม่น คือช่วง 20 ปลาย ๆ 50 ปลาย ๆ และ 80 ปลาย ๆ

จากการข าดคนที่หัวเราะด้วยกัน ร้องไห้ด้วยกัน หรือแม้แต่กินข้าวด้วยกัน จริง ๆ ไม่ใช่แค่โสด หรือไม่โสดด้วยนะคะ

ไม่มีเขา ยังไม่เหงาเท่าไม่มีค่า และคุณค่าที่ว่า เรามักจะวัดจากการที่เขาคนนั้นเลือกหรือไม่เลือก จริงหรือ

เมื่อไหร่เราจะเลิกยึดติ ดคุณค่าตัวเองกับการมีแฟนซักทีก็ไม่รู้ ..แฟนเก่า แปลว่าหมดเวลาของเราแล้ว

ถ้าเขารักเราจริง คงไม่ทิ้งให้เราเป็นแฟนเก่า ดีที่เขาไม่ใช้เราเป็นคนแก้เหงา เพราะไม่รู้ว่าตอนเลิกเหงา

เขาจะยังเลือกเราอยู่หรือเปล่า “โสด” คงพาความเหงามาเป็นระยะ ๆ คล้าย ๆ คนเราก็น่าจะเป็นหวัดบ้างเป็นครั้งเป็นคราว

ไม่ว่าจะดูแลตัวเองดีแค่ไหนก็ตาม ความเหงาคงเช่นกัน ต่อให้มีความสุขดี หรือแม้แต่มีแฟน

ก็ใช่ว่า ความเหงาจะหายไปอย่ างถาวร มองทุ กอย่ างให้เป็นเรื่องธรรมดา ไม่มีคำว่า “เสมอไป” ในโลกใบนี้

“มีแฟน จะต้องไม่เหงา” ก็ไม่เสมอไป “โสดไม่มีใคร น่าจะเหงามากกว่า” ก็ไม่เสมอไป

ทุ กอย่ างมีเงื่อนไขและข้อยกเว้น “โสด” ก็แค่หาวิ ธีแก้เหงา ดีกว่าต้องมาหาวิ ธีแก้เศร้าถ้าเขาคนนั้นไม่ใช่ อยู่ใกล้ ๆ ถ้าเขาไม่เห็นค่า

เดินแยกออกมาโสด ๆ อาจไม่ร้ ายเท่า ยื้อเขาเอาไว้ แม้ว่ามีใจให้เราน้อยเต็มที ภูมิใจกับสิ่งที่มี รู้สึกดีเท่าที่เป็นไปได้

วันไหนเหงา ก็ไม่ต้องไปต กอกต กใจ วันไหนไหว ก็ไม่ต้องมัวแต่ไปหาว่าเหตุผลอะไร เป็นคนดีเพื่อให้ตัวเองภูมิใจ ไม่ใช่เพื่อเอาชนะใจใคร

มีแฟนก็ดี ไม่มีก็อยู่ได้ ไม่ต้องพย าย ามเป็นคนที่ใช่ เพราะถ้าเจอคนที่ใช่ ยืนเฉย ๆ ก็ใช่แบบไม่ต้องพย าย าม

อย่ าไปตั้งคำถามอะไรมากมาย สุขให้ได้กับทุ กเงื่อนไขที่มี เจอคนดีก็คบไว้ จะได้เป็นแฟนไหม มันคนละเรื่อง

เราเป็นคนเลือก เราคือเจ้าของชีวิตเรา ไม่ใช่ยืนเหงา ๆ มัวแต่เฝ้ารอคนที่จะเดินมาเลือก

ห้ามกันไม่ให้อ่อนแอไม่ได้ แค่จะบอกว่า ไม่มีใครไม่เคยอ่อนแอ แ ย่ที่สุดก็ร้องไห้ น้ำตาแห้ง ตบแป้งแล้วเดินหน้าต่อ

ไม่ต้องรอใครมาเติมเต็ม เราต่างมีชีวิตที่สมบูรณ์ในแบบของเรา ถ้าเจอ “เขา” ก็ถือว่าเป็นโบนัส ถ้ายังไม่กล้าชี้ชัด

ก็ดู ๆ กันไป รักกันมากพอก็เดินหน้าต่อ ไม่รักกันมากเท่าไหร่ ก็ต่างคนต่างไป

เมื่อวานใช่ วันนี้ใช่ วันต่อไปอาจไม่ใช่เท่าเมื่อวาน ก็รับมือกันไปตามอาการ ไม่มีเขา ไม่เหงาเท่าเรารู้สึกไม่มีค่า

คุณค่าของทุ กคนจะกลับมา ตอนที่รู้สึกว่า เราได้เป็นผู้ให้ ดูแลตัวเองได้เป็นเรื่องปกติ ดูแลคนอื่นได้เป็นเรื่องของความภาคภูมิใจ

เหงาไปร้องไห้ไป น้ำตาไม่ช่วยอะไร อย่ ามัวแต่นั่งจับเจ่า “ทำไมคนเก่าไม่เอาเรา” ลองลุกขึ้นมาเป็นผู้ให้ทุ กครั้งที่มีโอกาส

ข าดเขา เรายังมีค่า จะเ สียเวลานั่งเหงาอยู่ทำไม เหงาเมื่อไหร่ ก็หาเรื่องไปเป็นผู้ให้

คุณค่าตัวเองกลับมาเมื่อไหร่ ความเหงาอาจจะทำเราได้น้อยลง ๆ

ขอบคุณที่มา : ห า ย ไ ว ๆ น ะ