เรามักอดทนคนทั้งโลกได้ เพราะเราไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่
แต่คนคนเดียวในโลก ที่เรามักทนไม่ค่อยได้นั่นคือ คนรักของตัวเอง
เอาแต่ใจตัวเอง ยิ่งเรารู้ว่า ใครรักเรา จะยิ่งตามใจตัวเองมากขึ้น
เราจะรู้ว่าทำอย่ างไร เขาก็ไม่มีวันเกลี ยดเราได้ เราจึงใช้อ ารมณ์กับคนรักเสมอ
ทั้ง ๆ ที่ใจจริงก็ไม่ได้อย ากทำ แต่ด้วยความเคยชินเราจึงพลั้งเผลอ
พอรู้ตัวก็รู้สึกผิดแล้วก็บอกกับตัวเองว่า ฉันจะอ ารมณ์เสี ยใส่เธอเป็นครั้งสุดท้าย
แต่ก็ไม่เคยสุดท้ายได้จริง เพราะประม าทจึงทำซ้ำแล้วซ้ำอีก
บางทีเราอาจไม่รู้ตัวว่านาทีที่เราร้ ายนั้น เขาคิดอะไรอยู่…
และคงน่าเสี ยดาย…หากเราต้องเสี ยใจไปตลอดชีวิต
ครั้งสุดท้าย เมื่อเราบอกกับตัวเองว่า เราจะใช้อ ารมณ์ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้าย
แต่เขากลับคิดในใจคนเดียวเงียบ ๆ ว่าเขาจะทนเรา…เป็นครั้งสุดท้ายเหมือนกัน
อย่ ารอให้รักจากไป แล้วจึงเข้าใจว่ารักกัน
แม้แต่คนที่เรารักและรักเรา เค้าก็มีขีดจำกันของความอดทนเหมือนกัน
ไม่ใช่แค่คนรัก แต่รวมไปถึงเพื่อนสนิท พี่น้องคนใกล้ชิด หรือแม้แต่คนในครอบครัว
รั กษาความรัก รั กษาน้ำใจ เพราะฉะนั้น “การรั กษาน้ำใจกัน” เป็นสิ่งสำคัญ
ให้คิดว่า “หากเราเป็นเค้าเราจะรู้สึกอย่ างไร” ไม่ใช่คิดว่า “เราจะทำอย่ างไร”
ขอบคุณที่มา : thatlikegood
