เรื่องที่ 1 สมหวัง ไม่ชอบกินไข่
ทุ กครั้งที่ได้ไข่มา ก็เลยให้สมนึกกิน แรก ๆ สมนึก
ก็รู้สึกขอบคุณสมหวัง แต่นาน ๆ เข้า สมนึก
ก็เคยชินเมื่อเกิดความเคยชิน ก็เหมือนกับเป็นหน้าที่
ที่สมหวังต้องทำ จนนมาวันหนึ่ง… สมหวัง เอาไข่
ให้ สมชาย สมนึกก็ อ ารมณ์เ สียโดยลืมไปว่า…
ไข่นี้เป็นของสมหวัง สมหวังจะให้ใครก็ได้
สมนึกจึงทะเลาะกับสมหวัง เพราะเรื่องนี้
แล้วก็เ ลิกคบกัน
เรื่องที่ 2 ฤดูร้อน
เพื่อน ๆ หลายคนไปเดินเล่นกันไปถึงแม่น้ำ
ก็เอาขาไปแช่น้ำกัน ปรากฏว่ๅ…
รองเท้าของสมศรีลอยตามน้ำไป
ระหว่างทางเดินกลับบ้านพื้นถนนร้อนมาก
และต้องเดินไกล สมศรีจึงขอให้เพื่อน ๆ ช่วย
แต่ทุ กคนมีรองเท้าแค่คู่เดียว (สมศรีไม่สบอ ารมณ์)
เพราะเธอชอบขอให้คนอื่น ช่วยเสมอและแค่ทำ
เป็นงอน ก็จะมีคนยื่นมือเข้าช่วย แต่ครั้งนี้ไม่ ?
เธอจึงคิดว่า.. เพื่อน ๆ ทุ กคนใช้ไม่ได้
ไม่ยอมช่วยเหลือ แล้วก็มีสมปองเอารองเท้า
ตัวเองให้สมศรีใส่ ยอมทนเท้าร้อนเดินต่อ
สมศรี ขอบคุณสมปอง สมปองบอกสมศรีว่า…
“เธอต้องจำไว้ว่า… ไม่มีใครมีหน้าที่ต้องช่วยเธอ
ที่ช่วยเธอเพราะเป็นเพื่อนกันไม่ช่วยก็ไม่ผิด”
สมศรีจำคำพูดของสมปอง ต่อแต่นี้ไปสมศรีก็ให้
ความช่วยเหลือเพื่อน ๆ ด้วยความเต็มใจ
“หลายครั้งเรามักจะหวังให้คนอื่นดีต่อเรา
ตอนแรกเราก็ซาบซึ้ง แต่เมื่อเวลาผ่ านไปเราก็เคยชิน
เคยชินกับที่คนอื่นดีต่อเรา เหมือนเป็นหน้าที่
ที่เขาต้องดีต่อเรา เมื่อวันหนึ่ง ไม่ดีต่อเรา
เราก็โมโห ความจริง ไม่ใช่ว่าคนอื่นไม่ดีต่อเราแล้ว
แต่เป็นเพราะ เราเรียกร้องมากขึ้น เคยชินกับการรับ
ก็เลยลืมบุญคุณเลิกซาบซึ้งลืมขอบคุณ”
เรื่องที่ 3 แพะตัวหนึ่งเจอหมาป่า
หมาป่าจะกินแพะ แพะจึงสู้ใช้เขาสู้กับหมาป่า
และก็ตะโกนขอให้เพื่อน ๆ ช่วย
วัว.. มองมาเห็นเป็นหมาป่า ก็วิ่งหนีไป
ม้า.. มองมาเห็นเป็นหมาป่า ก็วิ่งหนีไปอีกตัว
ลา.. เห็นเป็นหมาป่า ก็เดินหนีไปอย่ างเงียบ ๆ
ห มู.. ผ่ านมา เห็นเป็นหมาป่า ก็หายตัวไป
กระต่าย.. ได้ยิน วิ่งหนีแซงเพื่อน ๆ ไปทุ กตัว
หมา.. ได้ยิน รีบวิ่งเข้ามา จะสู้กับหมาป่า!!
หมาป่าเห็นมีหมามาช่วย จึงวิ่งหนีไป
แพะรอดต ายกลับมาถึงบ้าน เพื่อน ๆ มาทุ กตัว
วัวบอก… “ทำไมไม่บอก ข้าจะใช้เขาของข้าแท งทะลุท้องมัน”
ม้า.. “ทำไมไม่บอก ข้าจะใช้เกือกของข้า กระทื บมัน”
ลา… “ทำไมไม่บอก ข้าจะร้องเสี ยงดัง ๆ ให้หมาป่าต กใจต าย”
ห มู… “ทำไมไม่บอก ข้าจะใช้ปากของข้า พุ่งชนให้มันต กเขาไป”
กระต่าย… “ทำไมไม่บอก ข้าวิ่งเร็ว ข้าจะไปส่งข่าวขอความช่วยเหลือ”
ในการพูดคุยกันอย่ างสนุก ข าดอยู่ตัวเดียว คือ “หมา”
มิตรภาพที่แท้จริง ไม่ใช่ดูที่คำพูดที่แสนหวาน
แต่เป็นมือที่ยื่นให้ตอนคับขัน พวกที่อยู่ล้อมหน้าล้อมหลังคุณ
ทำให้คุณรู้สึกดี อาจจะไม่ใช่เพื่อนแท้ของคุณ
แต่กับเขาที่ดูเหมือนห่างไกล แต่ใส่ใจคุณตลอดเวลา
ตอนมี “ความสุข” ไม่ไปสมทบ แต่ตอนคุณต้องการช่วยเหลือ
จะทำเพื่อคุณอย่ างเงียบ ๆ และเป็นห่วงใส่ใจคุณ
นั่นเป็น “เพื่อนแท้” ของคุณ…
ขอบคุณที่มา : chayend
