มีเ ด็กชายคนนึงอย ากเลี้ยงปลาท อง
เขาขอร้องให้พ่อซื้อให้พ่อก็ซื้อให้ตามที่ลูกชายร้องขอ
เด็ กชายดีใจเฝ้าดูแลเอาใจใส่เล่นกับปลาท องทุ กวัน
แต่เมื่อเวลาผ่ านไปเด็ กชายเริ่มเบื่อและเจอสิ่งอื่นที่น่าสนใจกว่า
เขาทิ้งปลาท องไว้ในตู้ แล้วไม่เล่นกับปลาท องเหมือนเช่นเคย
ทว่า…ทุ กครั้งที่ปลาท องเห็นหน้าเด็ กชาย
ปลาท องมักจะกระโดดขึ้นผิวน้ำไปมา ด้วยความดีใจ
หวังเพื่อให้เด็ กชายหันมาสนใจ
แต่กลับไม่มีวี่แววของเ ด็กชายวันหนึ่งเมื่อเด็ กชายสังเกตเห็นว่า
ปลาท องของเขาเงียบผิดปกติ
เขาจึงลองเคาะตู้กระจกใสหวังเพื่อเรียกปลาท องตัวน้อย
แต่ปลาท องก็ได้จากไปเสี ยแล้วเ ด็กชายเสี ยใจและเสี ยดายว่า
“ช่วงเวลาที่ผ่ านมา เขาปล่อยปละละเลยบางสิ่ง กว่าจะรู้ตัวก็ไม่อาจแก้ไขอะไรได้อีกแล้ว”
บางครั้งคนเรา มักจะมองข้ามสิ่งที่อยู่ใกล้ตัวมากที่สุด
และเลือกที่จะให้ความสำคัญกับสิ่งที่อยู่ไกลตัว
จนเมื่อถึงวันนึงสิ่งที่เราคิดว่า“มันยังคงอยู่ตรงนี้”
มันอาจจะไม่มีอยู่อีกแล้วก็ได้
ชีวิตคนเราไม่อาจคาดเดาได้ทุ กสิ่งจงรั กษาสิ่งที่สำคัญที่สุดเอาไว้ให้ดี ๆ
อย่ าปล่อยให้เวลาล่วงเลยผ่ านไป จนไม่สามารถแก้ไขอะไรได้อีก
แล้วต้องมาเสี ยใจภายหลังอย่ าให้มีคำพูดที่ว่า
“ถ้ารู้อย่ างนี้…” เลยนะ
เพราะว่าวันนี้พรุ่งนี้ อาจจะไม่มี ไม่อยู่ แล้วก็ได้
ขอบคุณที่มา : create-readingth
