เมื่อตอนที่แม่เริ่มออกเดินทาง บนโลกใบนี้ แม่ก็เป็นแค่เด็ กผู้หญิงคนหนึ่ง
ผ่ านคืนวัน มีความฝัน มีชีวิตเป็นของตัวเองเหมือนกับลูก
แม่เดินทางมาเจอความรัก มีชีวิตคู่ ที่หวังจะสร้างเป็นครอบครัว
ผ่ านวันที่ตื่นเต้นที่สุด คือวันที่รู้ว่า ในครรภ์ของแม่มีลูกอยู่ในนั้น
เป็นจุดเริ่มต้นของเวลา กว่า 9 เดือนที่แม่ต้องแบกน้ำหนักกว่า 10 กิโลกรัม
แม่เริ่มใช้ชีวิตอย่ างระมัดระวั งมากขึ้น แม่กลัวว่าลูกในท้องของแม่
จะเป็นอั นตรา ย แล้ววันที่แม่เจ็ บป วด แสนสาหัสก็มาถึง วันแรกที่แม่ได้เห็นหน้าลูก
มันเต็มไปด้วยความสุข แต่แม่ก็เจ็ บป วด ชีวิตส่วนตัวของแม่ ไม่ใช่เรื่องสำคัญอีกต่อไป
ความฝันอาจถูกพักไปบ้าง แต่ก็เต็มใจข้าวของเครื่องใช้ลดลง เหลือเท่าที่จำเป็น
รูปร่างหน้าตาที่สวยงามของผู้หญิงคนหนึ่ง ไม่สำคัญเท่าลูกของแม่อีกแล้ว
“เรื่องอื่น ๆ ของแม่ช่างมันก่อนเถอะ” อนาคตของตัวเอง ที่แม่เคยคิดถึง
ถูกแทนที่ด้วยอนาคตของลูก จนหมดสิ้น ลูกจะปลอดภัยไหม
ลูกจะเป็นเด็ กดีหรือเปล่า ลูกจะเรียนอะไร ลูกจะได้น้อยกว่าลูกคนอื่นไหม
แม่พย าย ามทุ กอย่ างให้ลูกได้รับสิ่งที่ดีที่สุด แม่เสกทุ กอย่ างให้เด็ กน้อยของแม่
เติบโตอย่ างดี “เหนื่อยนะแต่แม่จะสู้” แล้วลูกก็เติบโต
แม่เริ่มพบกับความห่างเหินของลูกที่เคยตัวเล็ก
แม่ไม่ได้เป็นเพื่อนเล่น ที่ลูกเคยสนุกด้วยแล้ว แม่เห็นใบหน้าที่ลูกหงุดหงิดใส่มากขึ้น
ขณะเดียวกัน ก็เห็นรอยยิ้มที่แม่เคยได้รับ แต่ผู้รับกลายเป็นเพื่อนของลูก
“น้อยใจแต่ทำอะไรไม่ได้” วันที่แม่โล่งใจอย่ างที่สุด คือวันที่ลูกเรียนจบ
แม่ฝ่าฟั นมามากมายกว่าจะได้ปริญญาใบนี้มา แม่คิดว่าหมดห่วงแล้วลูกเอ๋ย..
แต่ขณะที่แม่มองดูลูก ถ่ายรูปสนุกสนานกับเพื่อนบัณฑิต
แม่ก็รู้ตัวว่าแม่คิดผิดแล้ว ลูกจะได้งานที่ดีหรือเปล่า
ลูกจะมีแฟนที่รักลูกเหมือนที่แม่รักไหม เขาจะดูแลลูกอย่ างที่แม่ทะนุถนอมหรือเปล่า
ถ้าแม่ไม่อยู่แล้วลูกจะอยู่ต่อยังไง “โตแค่ไหน แม่ก็เห็นภาพเด็ กตัวน้อย ๆ ของแม่เสมอ”
ลูกของแม่ ค่อย ๆ ออกเดินทางใช้ชีวิตของตัวเอง ลูกมีครอบครัว
มีลูกมีบทบาทเพิ่มขึ้น จนบทบาทการเป็นลูกของแม่น้อยลงกว่าเดิม
แม่รู้แล้วว่าถึงเวลาต้องปล่อยวาง ลูกมีชีวิตของลูก แล้วแต่
แม่ไม่เคยวางได้เลย แม่ยังรักและห่วงลูกของแม่เสมอ
“อย่ าลืมแม่นะลูก” แม่แ ก่ตัวลงพร้อมกับนับถอยหลังสู่การจากลา
เป็นการเดินทางช่วงสุดท้ายที่ต้องเผชิญ ร่ างกายของแม่เริ่มเสื่อมถอย
สองแขนที่อุ้มลูกมาหลายปี ยกอะไรมากไม่ได้แล้ว สองขาที่เคยพาลูกไปไหนต่อไหน
ต้องใช้ไม้เท้าพยุง วาจาที่เคยเป็นเสี ยงกล่อมลูกเริ่มพูดไม่รู้เรื่อง
สม องที่เคยใช้ ช่วยลูกให้เติบโต เริ่มเลือนราง หัวใจที่เคยสู้ฝ่าฟั นปัญหา
ให้ลูกเริ่มบีบตัวน้อยลง “แม่เหมือนก้อนน้ำแข็งที่ตั้งอยู่กลางแดด”
วันนี้ระหว่างการเดินทางของชีวิต ลองมองไปยังหน้าแม่ของคุณให้เต็มตา
มองเข้าไปให้เห็นถึงการเดินทาง ที่ผ่ านมาของแม่วันนี้ แม่เดินทางมาไกลมากแล้ว
ขอแค่อย่ าลืม การเดินทางที่ผ่ านมาของแม่นี่ เป็นการเดินทางของความรักที่วิเศษที่สุด
ขอบคุณที่มา : yakrookaset
