ผู้โดยส ารคนหนึ่ง บนรถไฟสายชีวิต

การใช้ชีวิตของคนเรา ก็เหมือนกับการเดินทางบน “รถไฟขบวนหนึ่ง”

เวลาเราขึ้นบนรถไฟ ก็จะสถานีต่าง ๆ ที่รถไฟต้องหยุด เพื่อรับผู้โดยส ารขึ้น-ลง

มีการเปลี่ยนเส้นทาง เปลี่ยนผู้โดยส าร แม้กระทั่งเกิดอุบั ติเหตุ

ตอนเราถือกำเนิดขึ้นมา ก็เหมือนกับเราได้ขึ้นรถไฟขบวนนี้ “โดยมีพ่อแม่เป็นคนตีตั๋วให้”

หลายคนคิดว่า ได้ขึ้นมาพร้อมพ่อแม่ ก็ต้องได้อยู่กับพวกท่านตลอดไป

แต่ในความเป็นจริงแล้ว พวกท่านต่างต้องลงจากรถไฟไป ไม่สถานีใดก็สถานีหนึ่ง

จะเหลือก็เพียงแต่เราที่ยังคงต้องนั่งรถไฟขบวนนี้ต่อไปเพียงลำพัง

การเดินทางยังคงดำเนินต่อไป มีผู้โดยส ารผลัดปลี่ยนกันขึ้น-ลง ตลอด

หลายคนที่อยู่บนรถไฟกับเรา ก็เป็นคนที่เรารัก มีความผูกพัน เป็นพี่น้อง

เป็นเพื่อน เป็นลูกหลาน เป็นญาติ หรือแม้แม้แต่เป็นคนรักของเรา

หลายคนก็ต้องลงจากรถไฟไปกลางทาง หลงเหลือไว้เพียง “ความทรงจำ” ที่มีให้กัน

หลายคนก็จากเราไป โดยที่ยังไม่ทันได้ล่ำรากัน

เขาลุกจากที่นั่งลงรถไป โดยที่เราไม่ทันสังเกตด้วยซ้ำ

บนรถไฟขบวนนี้ จึงเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ทั้ง “มีความสุข สนุกสนาน เสี ยงหัวเราะ”

แลความรู้สึกที่ “โศกเศร้า เสี ยใจ อาลับอาวร” ที่ต้องจากกัน

ฉะนั้นการเดินทางบนรถไฟขบวนนี้ให้ดีที่สุด คือ การได้สร้าง “ความทรงจำดี ๆ ให้แ ก่กัน”

มีความสัมพันธ์ที่ดีกับทุ กคนบนรถไฟ ทำให้ดีที่สุดเท่าที่เราจะทำได้

เพราะเราเองก็ยังไม่รู้ ว่าจะได้ลงจากรถไฟขบวนนี้ไปตอนไหน

ดังนั้นเราต้องมีชีวิตที่มีความสุข “ใช้ชีวิตให้เต็มที่ที่สุด”

สิ่งสำคัญไม่ใช่การรู้ว่าเราได้ลงจากรถไฟที่สถานีไหน

แต่เป็นการหลงเหลือ “ความทรงจำดี ๆ” ไว้ให้คนที่อยู่ต่อ ได้จดจำเราในสิ่งดี ๆ ต่างหาก

“ทิ้งความทรงจำที่สวยงาม” ไว้แ ก่ผู้คน ที่ต้องเดินทางโดยส าร รถไฟขบวนชีวิตนี้ต่อไป

ขอบคุณที่มา : bitcoretech