ลื้ออย่ าคิดว่า…บินสูงแล้วจะไม่มีวันร่วงลงมา แม้แต่นกที่บินได้สูงที่สุดในโลก ก็ยังต้องลงมาแตะพื้นเพื่อนอนหลับพักผ่อน
ลื้ออย่ ามองข้ามคนที่ด้อยกว่า เพราะหลงคิดว่าตัวเองยิ่งใหญ่กว่า
อย่ ามองข้ามผู้ค้ารายเล็ก ๆ และมองไม่เห็นคุณค่าของพวกเขา เพราะไม่แน่วันหนึ่งเขาอาจเป็นผู้ค้ารายใหญ่ของเราก็เป็นได้
อย่ าหลงตัวเองว่ายิ่งใหญ่ อยู่เหยือคนอื่น จงจำไว้คนที่มีเงิ นนั้นหลายคนไม่ได้มีมาตั้งแต่กำเนิด
ลื้ออย่ ามัวคิดว่าฉันมีเงิ น ใช้เงิ นได้อย่ างฟุ่มเฟือย สักวันเงิ นเพียงร้อยบาทอาจมีค่ามากมายในวันที่ไม่มีก็ได้
ลื้ออย่ ามัวคิดว่าอายุเรายังน้อย เรายังไหว ไม่มีวันไม่สบาย ทำงานหามรุ่งหามค่ำยังไงก็ยังไหว แต่ถ้าไม่สบายเมื่อไร กำไรมากแค่ไหนก็ไม่คุ้มค่า
ลื้อเคยอ่ านนิทาน เรื่อง “ขอนไม้กับท องคำไหม?”
ขอนไม้นั้นแทบไม่มีค่าอะไรเลยหากเปรียบเทียบกับท องคำ แต่ถ้าในเวลาที่ลื้อตะเกียกตะกาย
เพราะกำลังจะหายไปน้ำ ลื้อกลับต้องการขอนไม้ที่ไม่มีค่าอะไรมากกว่าท องคำ
ผู้ค้าก็เช่นกัน บางคนเป็นรายเล็ก ซื้อของทีละชิ้นสองชิ้น
หากวันหนึ่งผู้ค้ารายใหญ่ไม่ไหว เหลือแต่ผู้ค้ารายเล็กคนที่ซื้อขายกันประจำนี่แหละ ที่ลื้อจะต้องการและนึกถึงเป็นคนแรก ๆ
เวลาที่ต้องเจอกับ วิ ก ฤต ลูกค้ารายย่อยก็เหมือนกับขอนไม้ที่คอยช่วยให้ลื้อผ่ านพ้นไปได้
ฉะนั้น อย่ ามองข้ามความสำคัญลูกค้าแต่ละแบบ
ลูกค้าทุ กคนมีความหมายทั้งนั้น ไม่ควรตัดความสัมพันธ์เพียงเพราะเป็นลูกค้ารายเล็ก
นกกินหน อนเป็นอาหาร แต่พอ.. นก ต า ย แล้วกลับถูกหน อนกิน อย่ าประม า ท
ชีวิตมีความไม่เที่ยงเป็นแ ก่นแท้ สังขารไม่เลือกอายุ.. และ ไม่แย แ ส ว่าเจ้าจะเป็นใคร
ขอบคุณที่มา : chayend
