หลาย ๆ ปีที่ผ่ านมาฉันกำลังเดินอยู่บนถนนเล็ก ๆ ทั้งสองข้างทางเป็นเหว
ฉันได้แต่เดินตามคน ๆ นั้นด้วยความซื่อสัตย์ ด้วยความหวัง อย่ างไม่มีข้อแม้
ตลอดทางฉันเห็นแค่แผ่นหลังของเขา ฉันตามอย่ างเชื่อใจ เขาหันมามองฉันเป็นพัก ๆ
แต่ฉันเองที่เป็นคนตัดสินใจ เดินตามเขา ฉันเป็นคนเลือกเอง ฉันจึงเดินต่อเรื่อย ๆ
และในระหว่างทาง ฉันไม่รู้เลยว่า เขาคิดอะไรอยู่ แต่ฉันเห็นเขาโรยเศ ษแก้ว
ทิ้งไว้บนพื้น ขณะที่ตามเขาไป และฉันเองก็ไม่เคยระวั งตัวเลยเพราะ..ตามองอยู่ ที่แผ่นหลัง
เขา และด้วยความไว้ใจ ฉันรู้สึกเจ็ บที่เท้าแล้ว แต่ฉันเองก็ยังเดินตามไปเรื่อย ๆ อย่ างมีความหวัง
การขอโ ทษ และการให้อภั ยเกิดขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า แต่เขาก็ยังทำต่ออีกเรื่อย ๆ และในที่สุด
พื้นที่เราเดินก็เต็มไปด้วยเศ ษแก้ วชิ้นเล็ กที่คอยทิ่ มตำ เท้าของฉันอยู่ตลอด
และแน่นอนว่ามันก็มีบางช่วงที่เป็นพื้นดินธรรมดาอยู่บ้าง บางช่วงที่เป็นพื้นหญ้านุ่มบ้าง
แต่เดินไปไม่นานนักหรอก ก็กลับไปเจอเศ ษแก้วอีก มันตลกตรงที่ ฉันก็ยังทนเดินต่อไปเรื่อย ๆ
เพราะคิดเสี ยดาย ที่อุส่าต์เดินตามมาตั้งแต่แรก และด้วยความหวัง จากเ สียงพูดของเขาเอง
ที่ตะโกนมาเรื่อย ๆ ว่าเค้าจะหยุดการกร ะทำเหล่านี้ ความเจ็ บป วดมันเพิ่มขึ้นมาอีก
เมื่อมีเด็ กคนหนึ่งเกิดขึ้น มาจากที่เดินด้วยน้ำหนั กเราคนเดียว กลายเป็นต้องเดินโดยอุ้มเด็ ก คนนี้
ไว้ที่แขน ไม่ให้เขาโดนเศ ษแก้วไปด้วย พอเด็ กโต น้ำหนั กก็มากขึ้นทุ กวันตามไปด้วย
8 ปี ในที่สุด เราก็เดินมาจนถึงทางแยกสองทาง คือทางตรงทางเดิม ที่แม้จะมีเศ ษแก้ ว
แต่ก็ยังคงมีแผ่ นหลัง ที่คุ้นชิน กับรอยยิ้มของเขา ที่เหมือนคอยให้ความหวังว่า
เขาคนนั้นกำลังจะเลิกโร ยเศ ษแก้วแล้ว หรืออีกทางคือ จะเลี้ยวออกไป ที่มันโค ตรมื ด
และไม่รู้ว่า จะมีอะไรอยู่ข้างหน้าบ้าง ในใจคิดว่าไม่ว่าจะเลือกทางใด เราก็จะเอาเด็ กคนนี้ไปด้วย
ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เราจะไม่ปล่อยเด็ ก ตรงทางแยก ฉันมองลงไปที่เท้าของฉันเอง
บัดนี้มันดูไม่เหมือนเท้าต่อไปแล้ว มันเต็มไปด้วยบา ดแผ ลนับไม่ถ้วน เจ็ บ ชา ไปหมด
แล้วก็กลับมาเจ็ บอีก วนไปเรื่อย ๆ วันนี้ฉันตั ดความเ สียดาย 8 ปี ที่ผ่ านมา ไว้ที่ตรงทางแย กนั้น
แล้วก็เลือกเดินทางใหม่ ทางที่มันโค ร ตจะมื ดและไม่รู้จะเจอกับอะไรข้างหน้า
แต่อย่ างน้อย ๆ นั้น ทางนี้ก็ไม่มีเศ ษแก้วอีกแล้ว แน่นอนว่าเมื่อไม่มีเศ ษแก้ว
ฉันจึงกล้าที่จะวางเด็ กลงกับพื้น แล้วจับมือกันเดินแทนการอุ้ม ฉันรู้สึกดีขึ้น
อย่ างมาก จากที่เป็นแต่ผู้ตามที่คอยซื่อสัตย์เสมอมา ฉันรู้ทันทีว่า ตอนนี้ฉันต้องมาเป็นผู้นำ
ที่เข้มแข็งแทน เพราะฉันกำลังจะมีเด็ กคนนึงเดินตามแผ่นหลังของฉันเช่นกัน
ตอนนี้ฉันยังเดินต่อ ไม่ค่อยไหวเลย จากนี้ไป อาจจะต้องนั่งลงใช้เวลาในการรักษ าแผ ล
ที่เท้าไปซักพักเลยล่ะ แต่ไม่นานนักหรอก ฉันจะลุกขึ้นแล้วเดินต่อไปในทางที่ฉันเลือก
เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ฉันยังอยู่ ฉันจะไปต่อ ฉันจะไปได้ โดยไม่ต้องเดินตามใครแล้ว และฉันไม่กลั วอีกแล้วต่อไป
ขอบคุณ : ครูจุฑารัตน์
ที่มา : san-sabai
