แม่จ๋า…ทำไม? แม่ไม่ค่อยมีเพื่อนเลย พอเราโตขึ้น
คนที่รักเรา จะน้อยลงเหรอ…ลูกหมา ถาม แม่ว่า…“
พอเราโตขึ้น คนที่รัก เราจะน้อยลงเหรอ”
แม่หม า เลยตอบว่า…“ไม่หรอกจ๊ะ…ลูก! ”
“เมื่อเราโตขึ้นเราจะเหลือ คนที่รักเราจริง ๆ ต่างหาก”
“เราจะมากที่คุณภาพ ไม่ได้มา กที่จำนวu”
“เวลาจะคัดสรร ค นที่เหมาะสม ไว้กับเรา”
“ถ้า เป็นมิตร ก็จะเป็นมิตรที่มีคุณภา พและรักเรา”
“ถ้าเป็นศั ต รู ที่เหลือ ก็จะเป็นศั ต รู ที่จะเ ป็นแรงผลักดัน
ให้เราต่อสู้เพื่อ ที่จะก้าวหน้าต่อไป”
ลูกหม าถ ามแม่ต่อว่า… “แล้วถ้าวันหนึ่ง ห นู โตพอที่จะเลือกทางเดินเอง ได้
แม่จะไม่ทิ้ง ห นู ไปไหนใช่ไห ม?”
แม่หม า ตอบว่า…“เมื่อวั นหนึ่ง ห นู เลือกทางเดินได้เอง
แม่ก็ยังจะคอยอยู่ข้าง ๆ ห นู เหมื อนเดิม”
“แต่เมื่อ ห นู โตขึ้น ห นู ก็ต้องหาใครสักคนมาเดินข้างก ายแม่ก็จะถอยมาวิ่งข้างหลัง”
“แต่ยังคงเฝ้ามอง ห นู จนวันหนึ่ง ที่แม่วิ่งไม่ไหว”
“แม่ก็จะหยุด แล้วมองดูเดิน ห นู ต่อไปหรือจนวั นหนึ่งที่แม่ต้องจากไป”
“แม่ก็ยั งจะวิ่งอยู่ในใจของ ห นู ตลอดกา ล”
ชีวิตคือการก้าวเดินไปข้าง หน้า แต่ ห นู จงจำไว้ว่า…
การก้า วไปจะมีคุณค่าเราจะต้องไม่ลืม คนข้างหน้า ข้าง ๆ หรือแม้แต่ข้า งหลัง
เพราะนั่นคือ พ ลั งทั้ง หมดที่คอยผลักดันห นู
ให้ก้าวไป พร้อมกับพลังของตัว ห นู เอง
ยิ่ง โต…ยิ่งเดินลำพังมากขึ้น
ยิ่งสูงขึ้ น…ยิ่งรู้ว่าคนที่เดินร่วมทางมากั บเราค่อย ๆ หายไปทีละคน ๆ ท้ ายที่สุด เราจึงพบว่า…
เพื่อนที่ ดีที่สุดในชีวิตเราก็คือ…“ตัวเรา เอง”
จงแยกให้ออก “ระหว่า งมิตรภาพ กับผลประโยชน์”
ต่ อให้เป็นคนโปรด “หมดผลประ โยชน์ เขาก็ไม่เอา”
สื่งที่หาย ากที่สุด ก็คือความจริงใจนี่แหล ะ..
น้ำทะเลอาจทำให้รอยเท้าข องเราจางหายไป
แต่น้ำทะเลไ ม่อาจทำให้เราลืมว่า เรามาจา กไหนและมากับใครหรอกนะ
แ ม่หม า ตอบ… และยิ้มให้ลูกหม า ด้วยความรักที่เต็มเปี่ยมล้น
ลูกหม า… ไม่ตอบอะไร ได้แ ต่เดินช้าลง ?
แม่หม าสงสัยจึ งถามว่า…“ทำไมเดินช้าจัง”
ลูก หม า ส่งยิ้มหวานไป ก่อนตอบ ไปว่า…“ก็ ห นู อย ากมีเวลา เดิน กับแม่นาน ๆ ไง”
ขอบคุณที่มา : pankanan
