มันเริ่มจากการที่เราพบกัน ทำความรู้จัก แลกเปลี่ยนเรื่องราวของกันและกัน
ผูกพันกัน แล้วทุ กอย่ างก็จบลง ได้พบใครคนใหม่อีกครั้ง ทำความรู้จัก
แลกเปลี่ยนเรื่องราวของกันและกัน ผูกพันกัน แล้วทุ กอย่ างก็จบลง
เป็นเช่นนี้เสมอมา จนบางครั้งก็อดสงสัยไม่ได้ว่า
ถ้าหากการพบกันของเราเกิดจากเรื่องบังเอิญ แล้วการที่เราจากกันนั้นเป็นเรื่องบังเอิญด้วยหรือเปล่า
จากที่เคยรู้สึก นาซ่าก็พาเธอกลับมาไม่ได้ เหมือนอย่ างที่ชื่อหนังสือเล่มแรกของอิสญะบอก
พอได้อ่ า นเล่มนี้กลับรู้สึกว่า นาซ่าไม่ต้องพาเธอกลับมาแล้วก็ได้ เพราะเราจะกลับมาพบกันในวันที่คิดถึงกันมากพอ
ใช่เราจะกลับมาพบกัน เราเชื่อแบบนั้นจริง ๆ แม้ว่าลึก ๆ จะยังสงสัยว่าต้องคิดถึงกันระดับไหนถึงจะมากพอ
เราอาจบังเอิญเดินสวนกับใครบางคนที่ (เคย) รู้จักกันดีที่ไหนสักแห่ง
หรือหากการพบกันในความเป็นจริงของสิ่งมีชีวิตที่อยู่ต่างวงโคจรนั้น เกิดขึ้นได้ย ากเกินไป
เราก็คงได้เจอกันในความฝัน หรือไม่ก็ที่ที่เรามักเจอกับเขาเสมอทุ กครั้งที่คิดถึง
แม้ว่าจะเป็นความคิดถึงของเราเพียงฝ่ายเดียว ในความทรงจำของเรายังไงล่ะ
ขอบคุณที่มา : yimsoo1778
