โบราณได้มีสุภาษิตที่ว่า “สอนลูกจับปลา ไม่ใช่จับปลาให้ลูก”
เพราะการจับปลาให้ลูก เขาจะได้กินปลาแค่วันนั้นวันเดียว
แต่ถ้าสอนให้ลูกจับปลาเป็น เขาจะหากินได้ไปทั้งชีวิต
สิ่งที่ควรให้ลูกมากกว่าเ งิน คือ “การที่ให้เขามีโอกาสที่จะได้เรียน”
มีวิชาความรู้ติ ดตัวมากพอ ที่เขาจะสามารถใช้ชีวิต
และเอาตัวรอดได้ ถ้าหากวันหนึ่งคุณไม่ได้อยู่คอยช่วยเหลือ
เขาจากข้างหลัง คุณก็สามารถที่จะมั่นใจได้ว่า…
ลูก ๆ จะอยู่ได้ด้วยลำแข้งของตัวเอง
พ่อแม่ทุ กคนรักลูกตัวเอง แต่ก็มีพ่อแม่หลายคนที่รักลูกแบบผิดวิ ธี
เพราะกลัวลูกจะลำบา ก จึงหาให้ทุ กอย่ าง
มีเรื่องเล่ าจากครอบครัวหนึ่ง….
ลูกชายที่อยู่ในช่วงวัยรุ่น ได้ขอเงิ นแม่ไปเที่ยวข้างนอกกับเพื่อน
แม่จึงบอกว่า “ลูกรู้ไหมว่า…สมัยก่อนตอนที่แม่อายุเท่าลูก
ไม่เคยได้ไปเที่ยวแบบลูกหรอกนะ ต้องคอยหางานทำ อะไรที่ได้เ งิน
ก็ทำหมด พับถุงกระดาษขาย ตัดใบตองส่งตลาดให้แม่ค้า
เพราะเงิ นท องเป็นของหาย า ก กว่าจะหามาได้แต่ละบาท
แม่ไม่ได้มีเ งินให้ขอแบบสมัยนี้หรอก”
ลูกก็ได้แต่เงียบฟังแม่ แม่ก็เล่า ต่ออีกว่า “ลูกต้องรู้จักความลำบา กบ้าง
ต้องรู้จักประหยัด รู้จักใช้เ งิน ไม่อย่ างนั้นจะลำบา ก ขึ้นรถเมล์
ก็ยังไม่เป็น แล้วจะเอาตัวรอดยังไง”
เมื่อแม่สอนแกมบ่นเล็ก ๆ ก็ยื่นเ งินให้ลูก
สมัยนี้พ่อแม่กลั วแต่ลูกจะลำบา ก กลั วลูกจะไม่สะดวกสบาย
เลยต้องหาทุ กอย่ างมาประเค นให้ลูกหมด ลูกไม่ต้องทำอะไรเลย
เพราะพ่อแม่เก็บไว้ให้หมดแล้ว ซึ่งแต กต่างจากสมัยก่อน มาก
ที่ไม่มีใครหามาให้ อย ากได้อะไรก็ต้องทำงานเก็บเงิ น หามาเอง
ไม่มีคำว่ามรด ก ทุ กอย่ างต้องใช้หนึ่งสม องและสองมือที่มี ที่พ่อแม่ส่วนใหญ่
ให้ลูกทั้งหมด มักเกิดจากการที่ไม่มีตอนเด็ กจึงอย ากให้ลูกมี
ไม่ต้องลำบา กเหมือนตัวเอง สะท้อนถึงสิ่งที่ตัวเองอย ากจะได้ในตอนเ ด็ก
แต่การที่เลี้ยงลูกโดยไม่ให้เจอกับความลำบา ก
จะกลายเป็นการสร้างความลำบา ก ให้ลูกตอนโตมากกว่า
สร้างนิสัยที่ไม่สู้งาน หนักไม่เอา เบาไม่สู้ เพราะเคย
ได้อะไรแบบง่าย ๆ มาตลอดชีวิต
ใคร ๆ ก็รักลูก แต่ต้องรู้จักวิ ธีรักลูกให้เป็นด้วย
ขอบคุณที่มา : tour-takja
