ย ามจากไปทุ กสิ่งล้วนว่างเปล่า “อย่ ายึดติ ดนักเลย”

เมื่อฉันจากโลกนี้ไป…

วันที่ฉันตา ย

คนที่แค้นฉัน พากันร้องรำทำเพลง หัวเราะดีใจ

คนที่รักฉัน พากันร้องไห้ระงม

วันที่ฝังร่างของฉัน

คนที่แค้นฉัน มองไปที่หลุมศ พ แล้วยิ้มเย้ยที่มุมปาก

คนที่รักฉัน ได้แต่เบือนหน้าหนี ไม่อย ากเห็นร่างของฉันที่กำลังจะถูกดินกลบหน้า

หนึ่งปีผ่ านไป..

ฉันเหลือแต่โครงก ระดูก หลุมศ พถูกพายุลมฝนซัดสาด

คนที่แค้นฉัน นาน ๆ เขาพูดถึงฉันที พูดทีไรเขาก็รู้สึกนึกชิงชังฉันอยู่

คนที่รักฉัน ไม่รู้จะบอกความในใจกับใคร จึงได้แต่ร้องไห้เดียวดายในค่ำคืนนั้น

สิบปีให้หลัง..

คนที่แค้นฉัน ยังพอจำชื่อของฉันได้ แต่แทบจะจำใบหน้าของฉันไม่ได้แล้ว

คนที่รักฉัน เมื่อใดที่นึกถึงฉัน พวกเขาพากันนิ่งเงียบไปสักครู่

การดำเนินชีวิต ทำให้เขาไม่อาจที่จะหมกมุ่น คิดถึงแต่เรื่องของฉันได้อีกต่อไป

หลายสิบปีผ่ านไป..

หลุมศ พของฉัน ยังคงถูกลมฝนพายุซัดกระหน่ำไม่เคยเปลี่ยน

คนที่แค้นฉัน ร่างของเขาก็ถูกฝังลงในป่าช้าเดียวกัน

คนที่รักฉัน ก็ถูกฝังไว้ในป่าช้าเดียวกับฉันเช่นกัน

ฉันกลายเป็นความว่างเปล่าของโลกใบนี้…

สิ่งที่ฉันหวงแหน รักนักรักหนา ถูกเปลี่ยนมือไปเป็นของคนอื่น

สิ่งที่ฉันพย าย ามหามาทั้งชีวิต แม้แต่ต้นหญ้าเพียงต้นเดียว ฉันก็เอาติ ดตัวไปด้วยไม่ได้

แ ก่งแ ย่งช่วงชิงกันไปไย ย ามอนิจจังมาเยือน ทุ กสิ่งล้วนว่างเปล่า

สั่งสมคุณธรรมความดีไว้บ้าง เมื่อถึงเวลาไป ให้คนข้างหลังได้ระลึกหา

ให้เสบียงในภพหน้าไม่ข าดพร่อง เพราะถึงเวลานั้น อย ากทำก็สาย ละอายก็ช้า.. เสี ยแล้ว

ขอบคุณที่มา : na-aan