เราเดินซื่อ ๆ ของเรา แต่เขาคอยโรยเศษแก้วลงพื้น

อีกหนึ่งเรื่องราว ของการ หย่ าร้าง ที่เป็นข้อคิดดี ๆ เป็นบทความที่เตื อนสติได้ดีมาก ๆ เลย เรื่องราวได้บอกถึงการมีความรักตลอดระยะเวลานานถึง 8 ปี

จนกระทั่งวันที่ตัดสินใจแยกทาง โดยเจ้าของบทความเป็นครูสาวหน้าตาดี ซึ่งได้โพสต์เอาไว้ว่าช่วงหลายปีที่ผ่ านมาฉันกำลังเดินอยู่บนถนนเล็ก ๆ

ที่สองข้างทางเป็นเหว ฉันเดินตามคนๆนึงด้วยความซื่อสัตย์อย่ างไม่มีข้อแม้ตลอดทางฉันเห็นแต่แผ่นหลังของเค้า

ฉันก็ตามไปอย่ างเชื่อใจ เขาก็หันมามองฉันเป็นพัก ๆ

ฉันเองที่เป็นคนตัดสินใจมาเลือกมาเดินตามเขา ฉันจึงเดินต่อไปเรื่อย ๆ

ระหว่างทาง ฉันไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ แต่เขาก็ได้โรยเศษแก้วทิ้งไว้บนพื้นขณะที่เดินตาม ฉันไม่เคยระวั งตัวใด ๆ

เพราะตามองอยู่แต่ที่หลังของเค้าด้วยความไว้ใจ ฉันรู้สึกเ จ็บที่เท้าแล้ว แต่ฉันก็ยังเดินตามต่อ

การขอโ ทษและการให้อภั ยเกิดขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า แต่เค้าก็ยังทำอีกจนในที่สุด พื้นที่เราเดินก็เต็มไปด้วยเศษแก้วชิ้นเล็ก ๆ มากมาย

ที่คอยทิ่มตำเท้าฉันอยู่ตลอดทุ กก้าวที่เดิน แน่นอนว่ามันก็มีบางช่วงที่เป็นพื้นดินธรรมดา บางช่วงที่เป็นพื้นหญ้านุ่มๆบ้าง

แต่เดินไปไม่นานก็กลับไปเจอเศษแก้วอีก ที่ตลกคือ ฉันก็ยังคงทนเดินต่อไปเรื่อยๆ เพราะคิดเสี ยดายที่อุส่าต์เดินตามมาตั้งนานแล้ว

และด้วยความหวังจากเสี ยงพูดของเค้า ที่ตะโกนม เรื่อยๆว่าเค้าจะหยุดการกระทำแบบนี้แล้วนะ

ความเจ็ บป วดมันเพิ่มขึ้นมาอีก เมื่อมีเด็ กคนนึงเกิดขึ้นมาจากที่เดินด้วยน้ำหนักเราคนเดียวกลายเป็นต้องเดิน

โดยอุ้มเด็ กคนนี้ไว้ที่แขนเพื่อไม่ให้เค้าโดนเศษแก้วไปด้วย เด็ กโตขึ้นทุ กวัน น้ำหนักก็มากขึ้นทุ กวันตามไปด้วย

8 ปี..ในที่สุดเราก็เดินมาจนถึงทางแยก

ทางแยก 2 ทาง คือทางตรงทางเดิมที่แม้จะมีเศษแก้วปะปรายให้เห็น แต่ก็ยังคงมีแผ่นหลังที่คุ้นเคยกับรอยยิ้มจริงใจของเค้าที่เหมือน

คอยให้ความหวังว่าเค้ากำลังจะเลิกโรยเศษแก้วแล้วหรือจะเลี้ยวออกไปอีกทาง ที่มันโคตรมืดและไม่รู้จะมีอะไรอยู่ข้างหน้า

ในใจคิดว่า ไม่ว่าจะเลือกทางไหนเราจะเอาเ ด็กคนนี้ไปด้วย ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเราจะไม่ปล่อยเ ด็กแน่นอน ที่ทางแยก…ฉันมองลงไปที่เท้าตัวเอง

ตอนนี้มันดูไม่เหมือนเท้าอีกต่อไป มันเต็มไปด้วยบ าดแผลนับไม่ถ้วน มันเจ็ บ มันชา แล้วกลับมาเ จ็บอีก วนไปเรื่อย ๆ

วันนี้….ฉันตัดความเสี ยดาย 8 ปีที่ผ่ านมาไว้ที่ตรงทางแยกนั้น แล้วเลือกเดินทางใหม่

ทางที่มันโครตจะมืดและไม่รู้จะเจอกับอะไรอีกแต่อย่ างน้อยที่สุดทางนี้ก็ไม่มีเศษแก้วอีกแล้ว

แน่นอนว่า เมื่อไม่มีเศษแก้ว ฉันจึงกล้าที่จะวางเด็ กลงกับพื้นแล้วจับมือกันเดินแทนการอุ้มฉันรู้สึกดีขึ้นอย่ างประหลาด

จากที่เป็นแต่ผู้ตามที่ซื่อสัตย์ ฉันรู้ทันทีว่าตอนนี้ฉันต้องมาเป็นผู้นำที่เข้มแข็งแทนในวินาทีนี้เลย เพราะ ฉันกำลังจะมีเ ด็กคนนึงเดินตามแผ่นหลังของฉัน

ตอนนี้ฉันยังเดินต่อไม่ค่อยไหวเลย จากนี้ฉันอาจจะนั่งลงใช้เวลาในการรั กษาแผลที่เท้าไปซักพัก

แต่ไม่นานหรอกฉันจะลุกขึ้นแล้วเดินต่อ เดินไปไ อ้ทางที่แม่งโคตรมืดนี่แหล่ะ

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า…

ฉันยังอยู่ ฉันยังไม่ต าย ฉันจะไปต่อ ฉันจะไปได้โดยไม่ต้องเดินตามใครอีก และฉันไม่กลัวอะไรอีกแล้ว

ขอบคุณที่มา : profession-j55