มีหญิงสาวคนหนึ่ง เธอมีอดีตที่แสนเล วร้ ายเจ็ บช้ำและขื่นขม จึงอย ากที่จะลบมันออกจากความทรงจำ
แต่ไม่ว่าจะทำอย่ างไร ก็ไม่สามารถลืมเลือนออกไปได้ จึงทำให้ชีวิตของเธอต้องระทมทุ กข์เป็นอย่ างมาก
เพราะแม้ปัจจุบันเธอจะมีชีวิตที่ดีขึ้นแล้ว แต่เหตุ การณ์ในอดีตที่ผ่ านมานั้น เมื่อนึกถึงทีไร
ก็ทำให้ต้องป วดร้าวใจเ สียทุ กที “อดีตที่ผ่ านมาของเรานั้นเสมือนรอยด่างพร้อยในชีวิต
หากสามารถลบอดีตที่แสนขื่นขมออกไปได้ เหมือนกับว่าไม่เคยมีเรื่องร้ ายเกิดขึ้นกับเรามาก่อนก็คงจะดี
ชีวิตของเราคงจะมีความสุข เหมือนกับคนอื่นเขาเ สียที” หญิงสาวรำพึงกับตนเอง
“หากโลกเรานี้ มีน้ำวิเศษที่เมื่อดื่มแล้ว สามารถลืมอดีตได้ เหมือนดั่งในนิทานก็คงจะดี”
เพื่อนบ้านของหญิงสาวได้ยินเข้าพอดี จึงได้พูดกับหญิงสาวว่า “ได้ยินมาว่า มีนักพรตปริศนาผู้หนึ่ง
ท่านสามารถช่วยเหลือผู้ต กทุ กข์ได้ย ากได้ทุ กเรื่อง บางทีท่านอาจจะมีน้ำลบอดีตเหมือนดังในนิทานก็เป็นได้
ลองเดินทางไปเพื่อให้ท่านนักพรตช่วยเหลือดูสิ” เธอจึงตัดสินใจเดินทางไปยัง เขาปัญญายุทธ
หญิงสาว : “ขอประทานโ ทษ ท่านนักพรต เฉินกุ้ยเซียง อยู่หรือไม่คะ”
นักพรต : “ข้าเอง มาหาข้า มีเรื่องเดื อดเนื้ อร้อนใจอะไรอย่ างนั้นหรือ” นักพรตถามด้วยความเมตตา
หญิงสาว : “คารวะท่านนักพรต ข้าน้อยมีเรื่องทุ กข์ใจเป็นอย่ างมาก จากอดีตอันแสนเ ลวร้ าย
ที่ข้าได้พานพบมา แม้จะพย าย ามลืมเลือนสักเพียงใด ก็ไม่อาจลืมได้”
นักพรต : “ถึงแม้จะเป็นอดีตที่เ ลวร้ าย แต่เมื่อมันผ่ านมาแล้ว เหตุใดมันจึงยังทำให้แม่นางทุ กข์ใจได้อีก”
หญิงสาว : “เพราะอดีตในครั้งเก่านั้น เป็นเหมือนรอยด่างพร้อย ที่คอยตอกย้ำให้นึกถึงแต่เหตุ การณ์เก่า ๆ
แม้ปัจจุบันจะมีชีวิตที่ดีเพียงใด แต่เมื่อนึกได้ว่าเคยมีอดีตที่เ ลวร้ าย ก็ทำให้มิอาจมีความสุขกับปัจจุบันได้เลย”
หญิงสาวคุ กเข่าลง แล้วเอ่ยต่อไปว่า
หญิงสาว : “ข้าทุ กข์เหลือเกิน ท่านนักพรตพอมีทางช่วยเหลือข้าได้หรือไม่” หญิงสาวเอ่ยด้วยสีหน้าทุ กข์ระทม
นักพรต : “แม่นางโปรดยืนขึ้นก่อน แล้วเชิญตามข้ามา” เฉินกุ้ยเซียงให้หญิงสาวไปที่โต๊ะ
แล้วได้นำกาน้ำ กับถ้วยใบหนึ่งออกมา ซึ่งในถ้วยใบนั้นมีน้ำอยู่ค่อนถ้วย
นักพรต : “แม่นาง โปรดดื่มน้ำในถ้วยนี้เถิด”
หญิงสาว : “หรือนี่จะเป็นน้ำลืมอดีต”
นักพรต : “หากเจ้าจะเรียกเช่นนั้น ก็ย่อมได้” หญิงสาวจึงหยิบถ้วยน้ำมาดื่มด้วยความดีใจ แต่เมื่อน้ำในถ้วยนั้น
สัมผัสกับปาก หญิงสาวก็ต้องรีบวางถ้วยใบนั้นลงทันที เพราะน้ำที่ดื่มนั้น มีรถเค็มเป็นอย่ างมาก
หญิงสาว : “ท่านนักพรต ท่านเอาน้ำอะไรมาให้ดื่ม ทำไมน้ำจึงมีรสชาติเค็มปี๋เช่นนี้”
นักพรต : “ต้องขอโท ษด้วย ถ้าอย่ างนั้น ข้าจะเติมน้ำเปล่าลงไปในถ้วยอีกสักหน่อยนะ เผื่อรสชาติจะดีขึ้น”
นักพรตจึงรินน้ำเปล่าจากในกาเพิ่มอีก
นักพรต : “แม่นางลองดื่มดูอีกทีสิว่า รสชาติ ดีขึ้นรึยัง”
หญิงสาว : “ค่อยยังชั่ วแล้วค่ะ รสชาติพอกินได้ แต่ยังมีรสเค็มอยู่บ้าง”
นักพรต : “ถ้าอย่ างนั้น ข้าจะเติมน้ำเปล่าลงไปในถ้วยอีกสักหน่อยนะ” นักพรตรินน้ำเปล่าลงไปอีก
หญิงสาว : “น้ำในถ้วยนี้มีรสจืด จนแทบไม่หลงเหลือความเค็มอีกแล้ว ดื่มได้สบายเลย”
ทันใดนั้นหญิงสาวก็เข้าใจในทันที
นักพรต : “อันว่าอดีตที่แสนเล วร้ าย ก็เปรียบเหมือนดั่งเกลือในน้ำที่มีรสเค็ม ทำให้มิอาจดื่มกินได้
แต่หากเราหมั่นเติมสิ่งดี ๆ ลงไป เหมือนเราเติมน้ำเปล่าเข้าไป ย่อมทำให้น้ำที่มีรสเค็มมากค่อย ๆ จางลง
จนในทีสุด ก็กลายเป็นน้ำที่เราสามารถ ดื่มกินอย่ างมีความสุขได้ เพียงแม่นางหมั่นเติมสิ่งดี ๆ ให้กับชีวิต
ไม่เติมสิ่งร้ าย ๆ เข้าไปอีก ก็จะทำให้อดีตที่แสนเ ลวร้ าย ด้อยค่าด้อยราคาลงไปเอง ถึงแม้ว่ามันจะยังอยู่ก็ตาม
แต่ ก็ไม่สามารถสร้างความทุ กข์ใจให้กับเราได้ เพราะมันเจือจางลงแล้วนั่นเอง”
ขอบคุณที่มา : songtorkwamrak
