“ใจเบา” เพราะรู้จักเลือกทิ้ง

เดินทางไกล ใจหนัก เกิดเองได้ แต่ใจเบา ไม่มีทางบังเอิญ

เดินทางไกล ต้องแบกของหนัก หลังแอ่นอยู่แล้ว

อย่ าตัดกำลังตัวเองซ้ำ ด้วยการเอามือ ไปถือหินไร้ค่าเพิ่มอีก

เดินทางไกล ข้าวของพะรุงพะรัง การเลือกถือของเพิ่ม

ไม่ใช่ความเก่ง แต่การเลือกทิ้งของบ้าง ถึงค่อยนับ เป็นความฉลาด

เดินทางไกล อย่ าให้ใจมีมือโ ง่ ๆ ที่คว้าไว และกำแน่น

แม้แต่ลมแล้งไร้แ ก่นส าร ที่พัดผ่ านมาก็จะเอา

เดินทางไกล ถ้าจะให้ใจทิ้งเก่ง ปล่อยได้ทุ กอย่ างที่ขวางหน้า ต้องฝึกแบมือ

และไม่ใช่แบแบบขอเอา แต่เป็นแบแบบยื่นให้ หรือแบแบบเททิ้ง

เดินทางไกล ถ้าจะให้ใจใสเบา ไม่เป็นที่ตั้งของรอยเปื้อน ไม่มีรอยด่างให้ดูแ ย่ ต้องฝึกหดมือ

ไม่คว้าของเน่า ไม่เอาของเ สีย บาปอะไรรู้อยู่เต็มอกว่าบาป ก็อย่ าหาบขึ้นบ่า

อย่ าหาเหาใส่หัว อย่ าเปลืองตัวมั่วไป

เดินทางไกล ถ้าจะให้ใจใสจริง ต้องฝึกทิ้งเป็นอย่ าง ๆ ทิ้งกรวดทราย

ส่วนเกินก่อนเพื่อน เจือจานอะไรได้ก็เจือจาน ตามมาด้วยการทิ้งเขี้ยวเล็บ

อภั ยได้ก็ได้อภั ย เลิกว้ากใส่สิบทิศเสี ยที สุดท้ายทิ้งทางไกล ไปสู่ทุ กข์ไม่รู้จบ หันมาเอาทางสั้นสู่สุขไม่รู้สิ้น

เดินทางสั้น เดินกันด้วยใจที่รู้แจ้ง อันไหนขมคอเปล่า ก็ฝึกถุยทิ้งบ้าง

เดินทางสั้น พ ระอรหันต์ ท่านกล่าวไว้ ให้ตั้งจิต เหมือนถ่มเมือกในคอทิ้งง่าย ๆ

อย่ าไปเสี ยดาย มันไม่มีอะไรในเมือกเสลดที่สวยงาม

เดินทางสั้น ท่านให้เห็นกายใจ นี้เหมือนเมือกเสลด ฝึกรู้ฝึกเห็นให้ชัด รู้ชัดเมื่อใดถ่มทิ้งได้ง่ายเมื่อนั้น

อ ารมณ์บาปทิ้งก่อน อ ารมณ์คิดมากทิ้งตาม อ ารมณ์หวงตัวตนทิ้งท้าย

แล้วจุดหมายปลายทาง อันเป็นจิตใสใจเบาจะปรากฏ

ขอบคุณที่มา : dhammasawatdee