“การคิดมาก” มันฟ้องว่า…เราคิดไม่เป็น

คนคิดมากรู้สึกเปราะบางอยู่ข้างใน แม้ข้างนอกดูบึกบึน เข้มแข็ง หรือเหมือนโปะอะไรหนา ๆ ไว้บังหน้าอยู่ก็ตาม

เหตุที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะเมื่อคิดมาก เป็นนิสัยคิดมาก จนเส พติ ดกลัดกลุ้มไปหมด มองคนในแง่ร้ ายไปหมด ต กลงใจอย่ าง

เอาจริงอย ากเปลี่ยนใจไปอีกอย่ าง โลเลไร้จุดยืน ไม่สมเหตุสมผลสักเรื่อง จิตจะดำดิ่งอยู่ในอ ารมณ์ยุ่งเหยิง

เหมือนกำลังหลงติ ดอยู่ในป่ารก หาทางออกไม่เจอ คนหลงป่า มักขี้กลัว วาดภาพไปเองต่าง ๆ นานา เจอเ สียงไม้ลั่นแก๊กหนึ่งก็สะดุ้งผวา

คิดหาทางหนีแบบลนลาน หนีแบบเตลิดหาทิศหาทางไม่ได้ ไม่ค่อยหนักแน่นพอจะตั้งสติ รับมือกับเรื่องไม่คาดฝัน เฉพาะหน้าได้ไหว

การคิดมาก ฟ้องว่าคิดไม่เป็น หรือจริง ๆ ไม่ได้คิดด้วยซ้ำ เอาแต่ย่ำอยู่กับอ ารมณ์ ขังตัวเองในเงามืด

ฉะนั้น โดยธรรมชาติของจิต คนคิดมาก จึงมีจิตส่วนใหญ่ เกิดดับอยู่กับความเป็นอกุศล และจิตที่ติ ดหล่มอกุศล

ก็มีขนาดเล็ก คับแคบ เปราะบาง ให้ความรู้สึกเหมือนแต กพังง่าย

ไม่ว่าภายนอกจะแกล้งสร้างปราการแข็งแรง ขึ้นมาหลอกชาวโลกอย่ างไร เมื่อมาถึงจุดที่รำคาญตัวเอง จนแทบทนไม่ไหว

นโยบายที่ดี คือ ให้บอกตัวเองว่า จะคิดให้น้อยลง แต่ตรงจุด เข้าเป้ามากขึ้น เพื่อทำให้ได้เช่นนั้น คุณต้องมีเครื่องมือเตื อนสติชั้นดี

คือ ให้สำรวจว่า ในอ ารมณ์คิดมาก มืดมน หาทางออกไม่เจอนั้น ลมหายใจจะสั้น ห้วน แม้ย าวก็ย าวแบบกระชาก ไม่ใช่ยืดย าว นิ่มนวล สดชื่นจริง

พอสังเกตเห็นว่า สภาพลมหายใจที่ไร้คุณภาพ คือเครื่องสะท้อนภาวะจิต ภาวะอ ารมณ์ ภาวะทางความคิด

ที่มีคุณภาพต่ำ คุณจะพบความจริงขั้วตรงข้ามได้ง่าย ๆ

คือ เมื่อฝึกที่จะลากลมหายใจเข้าช้า ๆ ให้หน้าท้องขย ายสบาย ๆ แบบที่เรียกกันว่า หายใจทั่วท้อง อ ารมณ์ของคุณจะสุขุมขึ้น คิดอะไรได้ตรงขึ้น

ปรึกษาตัวเองว่า จะเอาอะไร ได้ง่ายขึ้น ทุ กครั้งที่อ ารมณ์คิดมากเริ่มก่อตัว แค่คุณสังเกตลมหายใจว่ามันสั้น

มโนภาพหลงป่ารกจะหายไป กลายเป็นออกทุ่งโล่งขึ้นเรื่อย ๆ เอง

และรู้ว่า ยิ่งคิดน้อยแบบเข้าเป้า ยิ่งเกิดสติรู้เหตุรู้ผล จิตจะเข้มแข็งเอง ไม่ต้องแกล้งหลอกคนอื่น ไม่ต้องพย าย ามหลอกตัวเอง

ขอบคุณที่มา : dhammasawatdee