“ทรัพย์ภายใน” ทำให้เราไม่รู้สึกข าด

ใจเป็นใหญ่ใจเป็นประธาน ที่คนคนหนึ่งจะรู้สึกมี หรือข าดเหลือเฟือ

หรืออัตคัดก็ขึ้นอยู่กับว่า มีอะไรอยู่ในใจ ไม่ใช่แค่ กำอะไรไว้ในมือ

ทรัพย์สินในทางพุทธ เรียกว่า ธนะ ถ้าเป็นธนะธรรมดา ก็หมายถึงบ้านเรือนรถรา เสื้อผ้า ของใช้

ธนะเหล่านั้นไม่ประกันว่า จะช่วยให้รู้สึกมีพอหรือข าดพร่อง

ตัวอย่ างง่าย ๆ ก็เช่นที่เศรษฐีหลายคนพบประสบการณ์ทางใจ

มีแสนจะเอาล้าน มีหนึ่งล้านจะเอาพันล้าน มีพันล้านจะเอาหมื่นล้าน

พูดง่าย ๆ ว่าธนะภายนอกนั้น กระทำใจให้หิวไม่เคยอิ่ม ชีวิตยิ่งมาไกลจนใกล้ฝั่ง

ยิ่งต้องแอบกังขาอยู่ว่า ต า ย แล้วจะต้องเร่ร่อน ไปหาความอิ่มกันที่ไหนอีก

ในทางพุทธจึงไม่ได้ มีแต่ธนะ อันเป็นทรัพย์สินภายนอก แต่ยังมีธนะ อันเป็นทรัพย์สินภายใน

ซึ่งให้ความอิ่มในตัวเองอยู่ตรงนี้ ไม่ต้องแล่นทะย าน ไปแสวงหามาจากไหน

ทรัพย์ภายในเหล่านั้น ได้แ ก่ ทรัพย์คือศรัทธา (สัทธาธนะ) ศรัทธาคือความรู้สึกดีใจ

เหมือนได้แก้วแหวนล้ำค่า ผู้พบธรรมของพ ระศาสดา ย่อมรู้ว่าแก้วแหวนที่แท้จริงคือสิ่งใด

ทรัพย์คือศีล (สีลธนะ) ศีลคือความรู้สึกสะอาด เป็นปกติสุข ไม่เดือดเนื้ อร้อนใจ

เหมือนอยู่ในบ้านดี ๆ ที่ไร้ขยะเรี่ยราดส่งกลิ่นเหม็น

ทรัพย์คือความละอายที่จะทำบาป (หิริธนะ) ความละอายแ ก่ใจ ในอันที่จะทำผิดคิดร้ าย

คือการมีเซ็นเซอร์ตรวจวัดความผิดปกติทางใจ ไม่ต้องเสี ยใจที่ลากโ จรมาปล้นบ้านตัวเอง

ทรัพย์คือความสะดุ้งกลัวต่อบาป (โอตตัปปธนะ) ความสะดุ้งกลัวต่อการเฉียดใกล้ความเล วร้ าย

คือการรัก ษาตัวเองไว้ในที่ที่ปลอดภัย คือการออกห่างจากเขตอั นตราย ทางจิตวิ ญญาณ

เมื่อเห็นใครทำเรื่องเ ลวร้ าย ก็ไม่พลอยยินดี มีแต่จะเอาตัวออกมาให้ไกล

เหมือนไม่ปล่อยให้งูพิ ษ มาทำรังกลางบ้าน เลื้อยคลานให้หวาดสะดุ้ง

เล่นทรัพย์คือการฟังมาก เรียนรู้มาก (สุตธนะ) ความรู้ก็เหมือนเรือที่มีหางเสือ

ผู้มีความรู้ ย่อมรู้ตัวว่าจะไปไหนต่อได้ธงให้ชีวิต มีหางเสือให้ก้าวไป

ทรัพย์คือน้ำใจ (จาคธนะ) เมื่อมีน้ำใจ ก็มีความชุ่มชื่น ความอิ่มเต็ม

เหมือนมีน้ำอมฤตในตู้เย็น หยิบดื่มกินได้ทุ กเวลา ไม่เคยหิว

ทรัพย์คือปัญญา (ปัญญาธนะ) ทรัพย์ข้อสุดท้ายนี้

ที่แ ก่นแท้หมายถึงปัญญาแบบอริยะ ผู้เข้าถึงความว่างภายใน

เมื่อว่างจากความอย ากย่อม ไม่หิวโหยเมื่อว่างจากความข าดพร่อง ย่อมอิ่มเต็มตลอดก าล

ขอบคุณที่มา : dhammasawatdee