คนเรา พบกัน เพราะ …วาสนา…
จากกั น เพราะ …โ ชคชะตา…
กลับม า เพราะ …พรหมลิขิต…
คนเรา ถ้าไร้วาสนาต่อกัน… ต่อให้เดินเจอกันทุ กวัน ก็สวนกันอยู่ดี
ถ้ามีวาสนาต่อกัน… ต่อให้โลกกว้างเท่าไร ก็เดินมา รู้จักกันอยู่ดี
อย่ า.. ยึดติ ด กับใจคนซึ่งเป็นสิ่งไม่แน่นอน
อย่ า.. อ้อนวอนขอสิ่งใด มากไปกว่าการกระทำ
อย่ า.. ปล่อยชีวิต อันมีค่าเป็นไปตามยถาก รรม
ไม่ขอให้มีความรักตลอดไป เพราะ มันเป็นไปไม่ได้
แต่เมื่อพบเจอ ความรัก ก็ขอให้รักแบบมีสติ
ไม่เร่งร้อน ไปกับความรักที่เจอ ขอให้ใช้เวลาเรียนรู้
ทุ กคน ต้องประสบพบเจอความผิดหวัง เพราะ มันคือสัจธรรม
ได้มา.. ไม่ยึดติ ด เสี ยไป.. ไม่เศร้าโศก
ทุ กอย่ างในโล ก เป็นของชั่ วคราว..
ทำบุญ กับพ ระทุ กแห่งหน ต้องไม่ลืม..พ ระที่บ้าน
“พ่อแม่” เรานี่แหละ อย่ ามอ งข้ามไป…
ชีวิต…ในสังส ารวัฏ มีแต่ “บุญ” กับ “บาป” เท่านั้น
ถ้าสั่งสมบุญ… ชีวิต ก็ รุ่งเรือง..
ถ้าสั่งสมบาป… ชีวิต ก็ ร่วงโรย..
รูปงาม ไม่นาน ก็ เหี่ยวย่น..
ทรัพย์สมบัติ ไม่นาน ก็ เสื่อมลาย..
บุญสมบัติจะ คงอยู่… ตลอดไป
จงอย่ าคอย “โ ช คชะตา” เพราะ มัน “ไม่มีขา”
จงรีบทำสิ่งดี ๆ กับคนที่เรารัก ก่อนไม่มีโอกาสได้ทำ
จงทำให้ คนที่เรารักมีความสุข ก่อนที่จะไม่มีเวลา
โลกมนุษย์ ไม่ได้วุ่นวาย… ใจเราต่างหากที่วุ่นวาย
“ทุ กข์” มีไว้ให้ “เห็น” ไม่มี ไว้ให้ “เป็น”
ขอบคุณที่มา : aromyendee
