ความสุขที่สุด คือความสบายใจ มีความสุขอยู่กับตนเองได้ ไม่รอคอย ความสุขจากคนอื่น ไม่จมปลัก อยู่กับวันเก่า
สดชื่น ตื่นเต็มกับทุ กรุ่งอรุณ สบายใจ กับตัวตนที่เปิดเผย รักตัวเองในทางที่ถูก ก็คือไม่ก่อเรื่องเดื อดร้อนให้ตัวเอง ทั้งปัจจุบัน และภายภาคหน้า
ทำอะไรก็แล้วแต่ หากลงท้ายเราได้ความสบายใจ ตรงนั้นเรามาถูกทาง
ค้นคว้าเอาความจริง แล้วจะรู้ว่าคนมีความสุข คือคนที่ให้ความสำคัญกับความรู้สึกของคนอื่น
ใช้ชีวิตไปถึง ‘ฐานความมั่นคงทางอ ารมณ์’ ไม่รอให้คนอื่นตีค่า แต่อย ากเป็นฝ่ายให้ค่ากับคนอื่น
ทานที่ทรงพลัง ตั้งต้นด้วยความอย ากช่วย ไม่ว่าจะเห็นเขาเดือ ดร้อนน้อยหรือมาก ต่อยอดด้วยการลงมือช่วยเต็มที่
ด้วยการสละสิ่งที่ตนมี ที่พอสละได้ไม่ลำบาก ลงเอยด้วยการดีใจ ปลาบปลื้มกับการช่วยได้ หรืออย่ างน้อยได้ช่วย
ใจสละเศษเงิ นเป็นทรัพยทานได้ ก็สละความพย าบาทเป็นอภั ยทานง่ายขึ้น ยิ่งทำจนชิน ยิ่งสำเร็จจนชำนาญ ภาวะแห่งทานยิ่ง ‘ตั้งมั่นอยู่ในจิต’
กระทั่งจิต กลายเป็นมหาทาน มีความแผ่ออก มีความสุขสดชื่น มีความสบายอกสบายใจ ทั้งที่อยู่เฉย ๆ แท้ ๆ
ช่วยคนอื่น แล้วตัวเองจะรอด
ทำเพื่อคนอื่นอย่ างหมดใจ คือทำเพื่อตนเองอย่ างแท้จริง อย่ างน้อยที่สุด มันก็ทำให้คุณขึ้นจากหล่ม ของการอย ากงอมืองอเท้า
กับทั้งไม่หาที่พึ่งอื่น รู้สึกว่าตนเท่านั้นเป็นที่พึ่งแห่งตนได้ และไม่นึกอย ากเบียดเบียนใครด้วยประการใด ๆ อีกแล้ว
ผลแห่งทานที่ทรงพลัง คือความสามารถทางจิตที่จะปลดเปลื้องตนเอง จากพันธนาการร้อยรัดนานา
ของหาย…ก็สละได้ เลิกอาลัยได้
โกรธแค้น…ก็ยอมได้ วางไว้ตรงนั้นได้
ยึดมั่น…ก็ปล่อยได้ คลายได้
รั กษาศีล…ก็ทิ้งบาปได้ ห้ามใจได้
เจริญสติ…ก็เห็นตามจริงได้
รู้ว่าอะไร ๆ ไม่ใช่ตัวเดิมได้
รู้ว่ากายใจ ไม่ใช่ของเราได้
ช่วยให้คนอื่นเป็นสุข สุดท้ายคือ ช่วยให้ตัวเองพ้นทุ กข์นั่นเอง
ขอบคุณที่มา : dhammasawatdee
