อาจารย์มหาวิทย าลัยท่านหนึ่ง..ได้เริ่มการสัมมนาของเขา…
โดยการหยิบแบงค์ 1,000 บาท ขึ้นมา ในห้องที่มีนักศึกษา..ร่วมฟังกว่า 200 คน
แล้วเขาก็พูดว่า.. “ใครอย ากได้แบงค์ 1,000 บาท นี้บ้าง ?”
คนทั้งห้อง ต่างก็พากันยกมือขึ้นทุ กคน !!
(แน่นอนละ ใครจะไม่อย ากได้ละ จริงไหม?)
เขาก็พูดต่อว่า.. “ฉันจะให้เ งินแบงค์ 1,000 บาทนี้..
แ ก่หนึ่งในพวกท่าน…แต่ครั้งแรกนี้..ฉันจะทำอย่ างนี้”
เขาเริ่มที่จะขยำ ๆ เงิ นนั้น แล้วเขาก็ถามอีกว่า ..
“ใครจะยังต้องการมันอีก?”
คนทั้งห้องต่างก็ยังคงยกมือขึ้นทั้งหมดเหมือนเดิม
“ดี” …..เขาตอบ
“แล้วถ้าฉันทำอย่ างนี้ล่ะ” และเขาก็ทิ้งมันลงที่พื้น..
เริ่มที่เหยียบย่ำมัน..ด้วยรองเท้าของเขา แล้วเขาก็เก็บขึ้นมา….
ขณะนี้..มันทั้งยับยู่ยี่และสกปรก….
“ตอนนี้…ใครยังต้องการมันอีก?” ก็ยังคงมีคนยกมืออีก..
ตอนนี้……คุณได้เรียนรู้บทเรียน ที่มีคุณค่ามากที่สุดบทหนึ่งแล้วว่า..
ไม่ว่าฉันจะทำอะไรกับเ งิน….
คุณก็ยังต้องการมันอยู่ดี เพราะว่า..
มันไม่ได้ลดคุณค่าในตัวมันลงเลย…
มันก็ยังคงมีค่า 1,000 บาท อยู่นั่นเอง
เหมือนกับหลาย ๆ ครั้ง..ในชีวิตของเรา
ที่ถูกทิ้ง.. ถูกเหยียบย่ำ .. และถูกทำให้สกปรก..
โดยสิ่งที่เราตัดสินใจทำมัน และสภาพแวดล้อมที่เราเจอ
ทำให้เรารู้สึกว่า.. คุณค่าของเรา-ลดน้อยลง
แต่ไม่ว่าอะไร..ที่ได้เกิดขึ้นหรืออะไร..
ที่จะเกิดขึ้นคุณไม่เคยสูญเ สี ยคุณค่าในตัวเอง คุณเป็นคนพิเศษ..
อย่ าลืมมันตลอดไป…อย่ านำความผิดหวัง..
ของเมื่อวาน มาบดบังความฝัน..ในวันพรุ่งนี้
ขอบคุณที่มา : postsabaidee
