คุณคงเคยเห็นคนที่แทรกตัวเองเข้าไปในทุ กรูร่องที่สามารถทำให้เขาไปได้เร็วขึ้น
ตัดหน้าแม้กระทั่งคนที่ยืนอยู่ตรงเครื่องออกบัตรคิว
กระวนกระวายใจเมื่อต้องรอคอยบริการ งุ่นง่านเมื่อพบว่ายังไม่ถึงคิวตัวเองเสี ยที.. ผมก็เป็นในบางที
วิถีปัจจุบันและเวลาในชีวิตหล่อหลอมเราให้กลายเป็นคน ‘รอไม่ได้’ หนักเข้าอาจกลายเป็น ‘รอไม่เป็น’
เช้านี้ผมอยู่ในสถานที่ที่ผู้คนรอคิวกันย าวเห ยียด นั่งรอกันเป็นชั่ วโมง
จึงได้เห็นอาการกระวนกระวายของผู้คนที่ไม่อย ากรอเต็มไปหมด
แต่ระหว่างสืบเท้าเร็วรี่ ก็หันไปเห็นคุณลุงคนหนึ่ง
กำลังนั่งนิ่งหายใจเข้าออกอย่ างผ่อนคลาย ไม่ได้เล่นมือถือ ไม่ถือหนังสืออ่ าน
ราวกับอยู่ในช่วงปฏิบัติภาวนา คุณลุงเหมือนปุ่ม pause ที่หยุดทุ กความเร่งรีบในสถานที่แห่งนี้
ชวนให้ผมชะลอฝีเท้าและหายใจลึกย าวตามไปด้วย “เรารีบไปไหน” คำถามนี้ผุดขึ้นในใจ
วันนี้ผมเดินทางมากับป๊า ป๊าวางแผนละเอียดว่าเสร็จกิจอย่ างหนึ่ง
ก็จะทำสิ่งนั้นสิ่งนี้ต่อไปจนถึงกลับบ้าน แล้วบอกว่า “เดี๋ยวเราต้องรอสักสองชั่ วโมงนะ”
ผมบอกป๊าว่า “ไม่ต้องห่วง สบาย ๆ วันนี้มีเวลาให้ป๊าทั้งวัน”
จบคำตอบก็รู้สึกว่า ‘เวลา’ ดูเป็นสิ่งที่เราหวงแหนเสี ยเหลือเกิน และมันก็ดูผ่อนคลายขึ้นมาก
เมื่อเราปล่อยมือจากความหวงแหนนั้น ด้วยการให้เวลากับกิจก รรมที่ทำโดยไม่เร่งเร้า
ผมได้ยินหลายคนพูดถึงการเลือกดูหนังหรือซีรีส์ว่าเป็นการ ‘ลงทุนเวลา’
หรือใช้ทรัพย ากรเวลาที่มีไปกับมัน จึงต้องคิดคำนวณว่า คุ้มหรือไม่คุ้ม
ถ้าเบื่อสักหน่อยก็รู้สึกว่าขอบาย เอาเวลาไปทำอย่ างอื่นดีกว่า น่าสนใจว่าวิ ธีคิดแบบทุนนิยม
ทำให้เรา ‘ออมเวลา’ เหมือนออมเงิ น และเห็นว่า เวลาเป็นเงิ นเป็นท อง ไม่ควรเสี ยไปกับอะไรเปล่า ๆ ปลี้ ๆ
แต่อันที่จริง ชีวิต ก็ไม่ได้อยู่ในหมวดการลงทุนขนาดนั้น เวลาไม่ต้องใช้ไปกับ ประโยชน์
หรือประสิทธิผลตลอดก็ได้ เพราะชีวิตมีสิ่งมีค่าที่วัดไม่ได้ชัด ๆ อีกมาก
เช่น การรออย่ างผ่อนคลาย อาจลดความเ สี่ยงต่อการเป็นโ รคหัวใจ โร คเครียด เส้นเลือ ดในสม องแต ก ฯลฯ
นิสัย ‘รอได้’ อาจดูคล้ายปล่อยเวลาผ่ านไป โดยไม่เข้มงวดหรือใช้อย่ างมีประสิทธิภาพ
แต่มันคือการคลายใจและฝึกฝนนิสัยสำคัญนั่นคือ ปล่อย.. บ้าง
ไม่ต้องควบคุมทุ กอย่ างให้เป็นไปตามตาราง และรีบเร่งเ สียจนดูเหมือน สิ่งถัดไปสำคัญกว่าปัจจุบันอยู่ตลอด
ผมมักอิ จฉาคนที่นั่งรออย่ างไม่กระวนกระวาย แน่ล่ะ.. สถานะ หน้าที่การงาน ความร วยจน
มีผลต่อการรอได้ไม่เท่ากัน แต่บ่อยครั้งมิใช่หรือ ที่เรากลับพบเห็นคนที่น่าจะรอได้
กลายเป็นคนกระวนกระวายที่สุด และเกลียดการรอคอยที่สุด
เมื่อกามะสวามีพ่อค้าผู้มั่งคั่งถามสิทธารถะว่า มีความสามารถอะไร ได้ร่ำเรียนอะไรมาบ้าง
สิทธารถะตอบว่า “ฉันสามารถในการคิด ฉันรอคอยได้ ฉันอดทนได้”
นี่คือสามคุณสมบัติสำคัญที่เขาใช้ตลอดชีวิต ผู้ที่อดทนและรอคอยได้ ดูเหมือนจะมีเวลามากกว่าคนอื่น
มีความสงบในใจมากกว่าคนอื่น และยังเป็นคนที่น่ารักกว่า เพราะแ ก่งแ ย่งน้อยกว่า
..หากรอคอยได้ เราจะไม่รู้สึกว่าทุ กสิ่งอย่ างช่างไม่ทันใจ..
เมื่อคืนนี้ได้ชมส ารคดีเรื่องหนึ่ง โค้ชบาสเก็ตบอลหญิงดาวน์ สเตเล่ พูดถึงข้อความจากพ ระคัมภีร์ซึ่งเธอทดใส่ใจว่า
“What is delayed is not denied.” – สิ่งที่ยังไม่ได้ตอนนี้ ไม่ได้แปลว่าถูกปฏิเสธ
บางที ชีวิตหรือพ ระเจ้าอาจดีเลย์ความสำเร็จเพื่อให้เราฝึกรอคอย
เธอเฝ้ารอการเป็นแชมป์รายการสูงสุดตั้งแต่สมัยเป็นผู้เล่น
กระทั่งมาสำเร็จตอนเป็นโค้ช… นานหลายปีเลยทีเดียว
ความสามารถในการรอคอยมาพร้อมความอดทน และถ้ารอได้อย่ างมุ่งมั่น ความสำเร็จจะตามมาในวันหนึ่ง
เราอาจหงุดหงิดใจเมื่อสิ่งที่คาดหวังเกิดขึ้นช้าเหลือเกิน แต่ที่ช้า ก็อาจเป็นเพราะใจเราเร็ว
ถ้าเรารีบ ทุ กสิ่งก็ดูช้าไปเสี ยหมด ถ้ารอได้ ทุ กสิ่งดูเหมือนจะเกิดขึ้นในเวลาเหมาะสมของมัน
“คุณเร่งให้เร็วกว่านั้นไม่ได้ ช้ากว่านั้นก็ไม่ได้ คุณตั้งใจทำไปเรื่อย ๆ แล้วผลจะปรากฏเมื่อทุ กอย่ างพร้อม”
สเตเล่อาจไม่ได้พูดแบบนี้เสี ยทีเดียว แต่นี่คือใจความที่ผมเรียนรู้จากเธอ
ตอนเห็นป้าย ‘หยุดรอ’ ที่พื้น ท่ามกลางความอลหม่านของผู้คนที่พย าย ามไปให้เร็วที่สุด ใช้เวลาให้น้อยที่สุด
ผมอดคิดไม่ได้ว่า ชีวิตสมัยใหม่เร่งให้เราไปให้ถึง ทำให้เสร็จ ต้องสำเร็จไวอยู่ทุ กลมหายใจ
แปลกดี.. ผมไม่อิ จฉาคนที่รีบแล้วแซง
ซอกซอนคนอื่นไปถึงเป็นคนแรก ผมกลับอิ จฉาคนที่นั่งรออย่ างใจเย็น โดยไม่เบียดเบียนคนอื่น
“ใครใช้เวลาอย่ างมีค่ามากกว่ากัน” ผมคิด.. ระหว่างมองไปที่ป้าย ‘หยุดรอ’
ที่มา : นิ้ ว ก ล ม
ขอบคุณ : f e e l i n g d d
