ยึดถือมาก จึง ทุ ก ข์ มาก ใครที่กำลัง ทุ ก ข์ เพราะคำคน ต้อง อ่ า น

ที่ใดมีความถือมั่น ที่นั่นก็มีความทุ กข์ โดย ท่าน ว.วชิรเมธี

สัพเพ ธัมมานาลัง อะภินิเวสายะ ใด ๆ ในโลกอันบุคคลไม่ควรยึดติ ดถือมั่น

ทำไมจึงไม่ควรยึดติ ดถือมั่น เพราะที่ใดมีความถือมั่น ที่นั่นก็มีความทุ กข์

ความทุ กข์ขย ายตัวตามระดับความเข้มข้นของความยึดติ ด ยึดมาก ติ ดมาก จึงทุ กข์น้อย

ไม่ยึด ไม่ติ ด จึงไม่ทุ กข์ ความไม่ยึดติ ดถือมั่น กล่าวอีกอย่ างหนึ่งว่า ความปล่อยวาง

ทำไมจึงต้องปล่อยวาง เพราะทุ กอย่ างมีความว่างมาแต่เดิม คนที่หลงกอดความว่าง

โดยคิดว่าเป็น ความมี ทำไมจะไม่ทุ กข์ ?

พ ระบวชใหม่รูปหนึ่ง เดินบิณฑบาตผ่ านชุมชนแห่งหนึ่งซึ่งมีผู้คนจอแจ ขณะเดินสำรวม

ก้มหน้าแต่พอประมาณ เพื่อเดินผ่ านชุมชนไปอย่ างช้า ๆ นั้นเอง จู่ ๆ ก็มีชายวัยกลางคนคนหนึ่ง

ใส่สูท ผูกเนคไท สวมแว่นตาดำเดินเข้ามาหาท่าน พร้อมทั้งชี้หน้าด่ าท่านอย่ างสาดเ สียเทเ สีย

พ ระรูปนั้นต กตะลึง รีบเดินหนี แต่แม้ท่านจะเดินหนีชายคนนั้นพ้นแล้ว แต่เ สียงด่ าของเขายังคงก้อง

อยู่ในโสตประส าทของท่านอย่ างชัดถ้อยชัดคำ

เมื่อกลับถึงวัด พลันคิดถึงเหตุการณ์ที่ตนถูกชี้หน้าด่ ากลางฝูงชน พ ระหนุ่มก็รู้สึกโกรธจนหน้าแดงก่ำ

ยิ่งคิดต่อไปว่า ชายคนนั้นมาชี้หน้าด่ าตนซึ่งเป็นพ ระ และตนเองก็จำได้ว่า ตั้งแต่บวชเข้ามาในพ ระธรรมวินัย

ก็ยังไม่เคยทำอะไรผิด คิดมาถึงขั้นว่า ตนไม่ผิด แต่ทำไมตนต้องถูกด่ า ยิ่งเ จ็บ ยิ่งแ ค้น

วันที่ท่านถูกด่ ากลางชุมชนนั้นเป็นวันศุกร์ แต่ต กถึงเช้าวันจันทร์ท่านก็ยังไม่หายโกรธ

เช้าวันจันทร์นั้น พ ระบวชใหม่ประคองบาตร เดินผ่ านชุมชนนั้นเหมือนเดิม

ท่านพย าย ามสอดส่ายสายตามองหาชายคนเดิม ตั้งใจว่าวันนี้จะต้องถามให้รู้เรื่อง

ว่าเหตุใดจึงมาชี้หน้าด่ าตนเมื่อวันศุกร์ที่แล้ว ยิ่งพย าย ามค้นหา กลับยิ่งไม่พบ

ท่านจึงเดินสำรวจรับอาหารบิณฑบาตต่อไป จนได้อาหารเต็มบาตรแล้วจึงเดินกลับวัด

ระหว่างทางกลับวัด โดยไม่คาดฝัน พ ระหนุ่มทอดสายตาไปพบกับชายคนหนึ่งสวมสูท ผูกเทคไท ใส่แว่นตาดำ

ท่านอุทานในใจว่า อ๋อ เจ้าคนนี้เองที่ด่ าฉันเมื่อวันศุกร์ ภาพที่เห็นก็คือ ชายแต่งตัวดีคนนั้น

นอนหลับหมดสติอยู่ข้างศาลเจ้าแห่งหนึ่ง ข้าง ๆ ตัวเขามีขวดเห ล้าล้ มกลิ้งอยู่

พอท่านพย าย ามเดินเข้าไปมองใกล้ ๆ เขาจึงเริ่มรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา พอเห็นท่านเท่านั้น

ชายคนนั้นก็ร้องขึ้นมาว่า ขอเดชะ พ ระอาญาไม่พ้นเกล้าฯ บัดนี้ พ ระองค์ทรงกลับมาครองอยุธย าอีกครั้งหนึ่งแล้วกระนั้นหรือ

ว่าแล้วก็ลุกขึ้นรำเฉิบ ๆ พลันที่ท่านประเมินว่าชายแต่งตัวดี คนที่ชี้หน้าด่ าท่านเมื่อวันศุกร์ที่แล้ว

เป็นคนบ้ า ที่มาในร่างของคนแต่งตัวดีเท่านั้นเอง

ความโกรธที่ก่อตัวเป็นเมฆดำทะมึน อยู่ในใจของท่านมานานถึงสามวัน ก็พลันอันตรธานไปอย่ างง่ายดายชนิดไร้ร่องรอย

ทำไม เราจึงปล่อยวางต่อคนบ้ าได้ง่ายดายเหลือเกิน ?

แต่กับคนปกติ ทำไม เราจึงมีความรู้สึกว่าต้องเอาเรื่องราวให้ถึงที่สุด ?

ที่มา : ว.วชิรเมธี

ขอบคุณ : ธ ร ร ม ะ ส วั ส ดี