มื่อวันนึงมาถึง เราคงต้องจากกัน อ ย่ า ท ะ เ ล า ะ กันเลยนะ

1. ชีวิตนี้น้อยนัก สักวันหนึ่งเราก็ต้องจากกัน จะจากแบบไหน สุดท้ายก็ต้องจากกันอยู่ดี

2. บางครั้งที่เราทำ ผิ ด สาเหตุเป็นเพราะสมควรใช้เหตุผล เรากลับใช้ อ า ร ม ณ์ ในการตัดสินแทน

3. การรอคอยและความลังเล คือ ฆ า ต ก ร ที่แล้ ง น้ำใจที่สุด

4. ตอนที่เรายังมีชีวิตอยู่ เรารู้สึกว่ายังมีเวลาเหลืออีกเยอะ แต่เราไม่รู้ว่าชีวิตของเรากำลังหมดไป พร้อมกับการฉี ก ปฏิทินในแต่ละวัน คุณไม่รู้ว่า พบกันครั้งหนึ่ง ก็หมดไปอีกครั้งหนึ่งแล้ว

5. เวลาใครปาก้อ นหินมาใส่คุณ จง อ ย่ า ปา ก้ อ น หินกลับไป เก็บไว้เพื่อนำไปเป็นฐาน เวลาคุณสร้างบ้าน

6. ชีวิตของคนเรา มันเหมือนกับเส้นด้าย ที่ถูกดึงออกมาจากหลอดด้ายทีละนิดๆ ตอนที่ดึงด้ายออกมาจากหลอดนั้น บางทีเราก็รู้สึกกระหยิ่มว่ายัง มี ด้ า ย เหลืออยู่อีกตั้งเยอะ จึงชะล่าใจดึงด้ายออกมาใช้แบบฟุ่มเฟือย

เพื่อที่จะพบว่าแท้ที่จริงแล้ว มี ด้ า ย อยู่เพียงนิดเดียว เย็บผ้าได้นิดหน่อยก็หมด แต่ที่เราเห็นว่ายังคง มี ด้ า ย เหลืออยู่มาก นั่นเป็นเพราะว่า แ ก น ด้ายมันใหญ่ เลยทำให้เราชะล่าใจต่างหากล่ะ

7. ชีวิตคนเราคือบทเพลงที่แสนไพเราะ แต่ว่าอยู่ที่ใครเป็นผู้ขับร้อง และร้องอยู่กับผู้ใด

8. ความกังวลไม่มีน้ำหนัก แต่มันเปรี ยบดั่งใบไม้ที่กำลังร่วงจากต้นในย ามหน้าแล้งโดยไม่รู้ตัว มันก็กองรวมกันอยู่ที่พื้น ฉะนั้น คิดอะไรให้จง ร ะ วั ง

9. หากคุณหลง ผิ ด ให้รู้ไว้ว่า ฟ้าให้โอกาสกลับตัว ทุ ก เวลา นอกจากว่า คุณจะไม่ยอมกลับเองต่างหาก

10. สิ่งที่ฉัน ก ลั ว ก็คือ ฉันให้ใจ แ ก่ คุณ แต่คุณกลับยื่น มี ด มาแ ท ง ฉัน (ไม่ว่าความรักหรือมิตรภา พ ร ะ หว่างเพื่อนก็ดี)

ขอขอบคุณ R u g y i m