ต้นไม้แ ก่ขอฝนจากเมฆก้อนน้อย เจ้าเมฆน้อยตอบเพียงว่า น้ำฝนมีอยู่น้อย
เกรงว่ามันจะไม่พอให้ต้นไม้แ ก่ได้ชื่นใจ วันต่อมาเมฆก้อนน้อย ก็ยังคงบอกเช่นเดิม
มันน้อยไป ฉันยังไม่พร้อมที่จะให้
เมฆก้อนน้อยจึงออกเดินทางและพย าย ามสะสมฝน เพื่อให้มันมากพอที่จะทำให้
ต้นไม้แ ก่ได้ชื่นใจเมื่อได้ปริมาณมากพอแล้ว เมฆน้อยจึงกลับมา แต่สิ่งที่พบข้างหน้า
มีเพียงซากต้นไม้ที่ยังเหลืออยู่
เมฆน้อยได้แต่ร้องไห้ แล้วถามว่า ทำไม..ความพย าย ามของฉัน ไม่มีค่าเลยเหรอ?
ชายหนุ่มที่นั่งใต้ต้นไม้ จึงได้แหงนหน้ามอง แล้วบอกเมฆน้อยไปว่าการที่เราจะให้อะไร
แ ก่ใครสักคนที่เรารัก มันไม่ต้องรอให้มากพอ
หรือรอความพร้อมอะไรหรอก ให้เท่าที่มี ก็ทำให้คนรับชื่นใจแล้วความพย าย ามเป็นสิ่งที่ดี
แต่มันก็มีเวลาเป็นเงื่อนไขอย่ าไปรอให้ร วย อย่ าไปรอให้พร้อม ถึงจะลงมือทำอะไร
ให้คนที่เรารัก
เพราะคนที่เรารัก อาจไม่มีเวลามากพอที่จะรอเรา ก่อนต้นไม้แ ก่จะจากไปเขาฝากบอกเธอว่า
“เขารักเธอมากนะ” เมฆน้อยได้แต่หลั่งน้ำตาออกมาเป็นเม็ดฝนอย่ างไม่ข าดสาย ให้กับต้นไม้
ที่ไม่มีวันแต กใบให้ได้เห็นอีก..ตลอดก าล
จงทำ..ในสิ่งที่อย ากทำ
ทุ กวันนี้เรามีตึกสูงขึ้น แต่ความอดกลั้นน้อยลง
เรามีรายได้สูงขึ้น แต่ศีลธรรมกลับต กต่ำลง
เรามีบ้านใหญ่ขึ้น แต่ครอบครัวเรากลับเล็กลง
เรามีช่องทางสื่อส ารมากขึ้น แต่ความเข้าใจกลับลดลง
เรามีย าใหม่ ๆ มีอาหารดี ๆ มากขึ้น แต่สุ ขภาพกลับแ ย่ลง
เราเดินทางได้ไกลขึ้น แต่กลับเดินไปทักทายเพื่อนบ้านน้อยลง
ดังนั้น จากนี้ไปขอให้พวกเรา อย่ าเก็บของดี ๆ ไว้
โดยอ้างว่าเพื่อใช้ในโอกาสพิเศษ
เพราะทุ กวันที่เรายังมีชีวิตอยู่ คือโอกาสพิเศษที่สุดแล้ว
จงแสวงหาความสงบสุข นั่งตรงระเบียงบ้าน เพื่อชื่นชมกับการมีชีวิตอยู่
โดยไม่ใส่ใจกับเรื่องวุ่นวายต่าง ๆจงใช้เวลากับครอบครัว เพื่อนฝูง คนรักให้มากขึ้น
กินอาหารให้อร่อย ไปเที่ยวให้เต็มอิ่ม
เพราะชีวิตคือห่วงโซ่ของนาทีแห่งความสุข ไม่ใช่เพียงแค่การอยู่รอดไปวัน ๆเอาแก้วใบ
สวยที่มีออกมาใช้ เอาน้ำหอมดี ๆ ที่มีอยู่มาฉีด เอาเครื่องประดับสวย ๆ ที่เก็บไว้มาใส่
เอาคำพูดที่ว่า “สักวันหนึ่ง” ออกไปจากพจนานุกรม บอกคนที่เรารักทุ กคนว่า เรารักพวก
เขาแค่ไหนอะไรที่จะทำให้เรามีความสุขมากขึ้น จงลงมือทำตั้งแต่วันนี้
อย่ าผัดวันประกันพรุ่งทุ กวัน ทุ กชั่ วโมง ทุ กนาที ล้วนมีความหมาย เราไม่อาจรู้เลยว่า
มันจะสิ้นสุดลงเมื่อใด
ขอบคุณที่มา : postsabaidee
