มาฟังเรื่องเล่าสะท้อนใจหมา ๆ คน ๆ กันจริงไหม? ตามอ่ านดู…
ในซอยบ้านจะมีหมาตัวนึง มันคงไม่ค่อยชอบขี้หน้า ผมเท่าไหร่ ?
ทุ กครั้งที่ผมเดินผ่ านหน้า บ้านมัน มันจะเห่ากระโจนใส่ ประตูเหล็กอย่ างบ้าคลั่ง
ราวกับว่าผมเคยไป ทำอะไรให้มัน เวลาผมไปซื้อของหน้าปากซอย
ผมเคยเล่าให้พ่อฟังว่า…“ไม่กล้าไปกลัวหมา” พ่อบอกผมว่า…
“ไม่ต้องกลัวหรอกหมาที่ดุที่สุด ให้ลูกชิ้นมันทุ กวัน ๆ ซักวันมันก็จะเชื่องเอง”
นับแต่วันนั้น…ผมเจียดเงิ น 5 บาทซื้อลูกชิ้น 1 ไม้
ผมกินสองลูกแบ่งหมา 2 ลูกทุ กวัน แรก ๆ มันแทบจะกระโดดกัดมือ
ผมให้ได้ ถ้าไม่มีประตูเหล็กผมคงมือข าดไปแล้ว
วันเวลาผ่ านไป ไม่นาน มันไม่เห่าผมอีกเลย กระดิกหางรอผมทุ กเย็น
วันหนึ่ง…เจ้าของบ้านปิดประตูไม่สนิท มันวิ่งกระดิกหางมาหาผม
หยอกเล่นกับผมสนุกสนาน ตั้งแต่วันนั้น เราเป็นเพื่อนกัน
และวิ่งเล่นกันมาโดยตลอด โตมาผมจึงนึกถึงคำพ่อสอน..
หมาที่ว่าดุ ๆ เราหยิบยื่นไมตรีให้ มอบความเป็นมิตรให้
“ดุแค่ไหนก็กลายเป็นเชื่อง” แต่กับคนต่อให้เราดีแค่ไหน
จริงใจแค่ไหน เลี้ยงอาหารดีแค่ไหน ก็ยังหักหลังเราได้
ลูกชิ้นไม่กี่ไม้ ซื้อใจหมาได้ตลอดชีวิต กับคนต่อให้เลี้ยงดี
แค่ไหน ก็เชื่อใจไม่ได้จริง ๆ “หมาที่ว่าดุยังไม่น่ากลัวเท่าใจคน”
ขอบคุณที่มา : kaeyim
