ศาสตราจารย์ผู้เกษียณอายุราชการคนหนึ่ง ใช้ชีวิตช่วงบั้นปลายกับภรรย าเฒ่าอย่ างมีความสุข
ตื่นเช้ามาไปตลาด จับจ่ายซื้อของเล็ก ๆ น้อย ๆ
บ่ายคล้อยออกไปดื่มชากาแฟตามร้านของเหล่าลูกศิษย์ ค่ำ ๆ หลังทานอาหารเย็น
สองสามีภรรย านั่งอ่ านนิตยส าร ไม่ก็เช็คภาพถ่ายในไลน์ที่บุตรสาวเพียงคนเดียวมักส่งมาให้ ลูกอยู่อเมริกา
เช้าวันหนึ่งเมื่อเดือนก่อน ตอนที่เขาลุกจากเตียง มือทาบกับผ้าปูที่นอนที่ชื้นด้วยน้ำ
“ย ายแ ก่ เธอฉี่รดที่นอนเหรอ?” เขาเอ่ยหยอกภรรย าเฒ่า แต่..ไม่มีปฏิกิริย าตอบรับของฝ่ายภรรย า!
เธอสิ้นลมไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว…
“อย่ าโศกเศร้าเสี ยใจ ภรรย าของคุณ เธอไปในที่ที่ดีที่สุดแล้ว”
“ให้ผมมานอนเป็นเพื่อนอาจารย์ไหมครับ สมชัยและวีณาก็จะมาด้วยนะครับ”
คำปลอบประโลมใจ ที่เพื่อน ๆ และเหล่าลูกศิษย์เข้ามาปลอบประโลมใจ
แต่เขายังคงยืนนิ่ง ปฏิเสธด้วยใบหน้าเรียบเฉย เงียบขรึมเหมือนที่เขาเป็นอยู่ก่อนหน้านั้น
คืนหนึ่ง….เขาเขียนจดหมายยืดย าวถึงลูกสาวเพียงคนเดียว ด้วยหน้าที่การงานทำให้ลูกกลับมาส่งคุณแม่ไม่ทัน
ชายชราหยิบจดหมายขึ้น มาจู บ “ลาก่อนลูกรัก”
เขาวางจดหมายและหยิบขวดย านอนหลับขึ้น มา ข้าง ๆ ขวดย านอนหลับ เหมือนภรรย าของเขากำลังยิ้มให้……
จู่ ๆ เสี ยงโทรศัพท์บนหัวนอนก็ดังขึ้น
“พ่อคะ ตอนนี้หนูอยู่สนามบินแล้วค่ะ เจ้านายใจดีให้หนูลาพักร้อน
มาอยู่เป็นเพื่อนพ่อหนึ่งเดือนค่ะ อีกครึ่งชั่ วโมงเจอกันนะคะพ่อ หนูรักพ่อมาก ๆ ค่ะ”
หลังจากศาตราจารย์เล่าให้ลูกศิษย์ฟังเสร็จ เขาก็ยกแก้วน้ำชาขึ้นดื่ม
“คุณรู้ไหม อะไรที่ทำให้คนเลิกคิดฆ่ าตัวต าย”
“ไม่รู้ครับท่าน” ลูกศิษย์เก่าของชายชราตอบ
“ไม่ใช่คำสอนในศ าสนา ไม่ใช่นักจิตวิทย า ไม่ใช่ทรัพย์สินเงิ นท อง
แต่มันคือความรู้สึกง่าย ๆ ที่เรียกว่า..ถูกรัก..นั่นก็คือ ยังมีคนที่รักเราอยู่”
คุณรักคนรอบข้างคุณหรือยัง?
ขอบคุณที่มา : thatlikegood
