มีชายคนหนึ่งอยู่สุไหงโกลก ชื่อ “อาฮัง”
อาฮัง หรือ เจ๊กฮัง ค้าขายข าดทุน
ปีเดียว 3-4 แสนบาท ไม่เป็นอันทำมาหากินเลย
พอข าดทุน 4 แสน ก็มานั่งทำท่าเหมือนลิงป่ วย
หมดแรง หมดอาลัยต ายอย าก พูดพร่ำอยู่คำเดียวทั้งวัน
“อั๊วข าดทุนหมดแล้ว อั๊วข าดทุนหมดแล้ว”
จนญาติ ๆ ระอา ไม่รู้จะทำอย่ างไร เลยหามมาส่งที่วัดสวนโมกข์
ปรากฏว่า มันก็มานั่งที่ตรงหินโค้ง นั่งเป็นทุ กข์ในท่าเจ๊กหมดทุนท่าเดิม
นั่งบ่น “อั๊วเจ๊งหมดแล้ว อั๊วข าดทุนหมดแล้ว”
อาจารย์พุทธทาสก็เลยเข้าไปถามว่า “ฮัง ลื้อข าดทุนแน่หรือ”
“แน่สิครับ 4 แสนปีเดียวหมดเกลี้ยง ผมข าดทุนย่อยยับหมดเลย”
“คิดให้ดี ข าดทุนจริง ๆ น่ะเหรอ”
“จริงสิครับ อย่ ามาถามยั่วโทสะผมนะ”
อาจารย์พุทธทาสก็เลยถามต่อว่า
“โยมอาฮัง ที่ลื้อบ่นข าดทุนข าดทุนนี่
ลื้อเกิดมาลื้อมีทุนติ ดตัวมาเท่าไร วันที่ลื้อเกิดมาน่ะ”
อาฮังนั่งคิดอยู่พักหนึ่ง
“เอ๊ะ ใครมันจะไปดึงทุนออกมาจากท้องแม่ได้ในวันเกิดนะ พ ระนี่ถามอะไรแปลก ๆ”
อาฮังตอบว่า “ไม่มี”
อาจารย์พุทธทาสท่านก็ถามต่อ “เดี๋ยวนี้หม้อหุงข้าวลื้อมีไหม”
“หม้อหุงข้าว มี”
“เสื้อผัามีใส่ไหม”
“มี”
“บ้านมีอยู่ไหม”
“มี”
ถามอะไรต่อมิอะไร มันก็ตอบว่า มี ๆ ๆ
อาจารย์พุทธทาสท่านจึงบอกว่า
“อาฮัง ลื้อไม่ได้ข าดทุนหรอก
เพียงแต่กำไรมันลดลงไปนิดหน่อยเท่านั้น”
ขอบคุณที่มา : ธ ร ร ม ะ ส วั ส ดี
