ซื่อสัตย์ถูกชาย นามว่า ฉลาด ปล่อยไว้ ที่เกาะ ร้ า ง กลางทะเล
ซื่อสัตย์ พ ย า ย า ม คิดหาวิ ธีที่จะกลับขึ้นฝั่ง
สิ่งที่ ซื่อสัตย์หวังก็ คือ จะมีเรือซักลำ ผ่ านมาทางนี้บ้าง
ซื่อสัตย์ ก็ได้ยินเสี ยง เพลงแววมาแต่ไกล
ซื่อสัตย์ รีบมอง ไปยังต้นเสี ยงนั้น
มีเรือลำหนึ่ง กำลัง มุ่งมายังเกาะนี้
บนเรือลำนั้น มี ธ ง ผืนเล็ก โบกสะบัดอยู่ บนธงนั้นเขียน
คำว่า “ความสุข” ที่แท้เป็นเรือของ ความสุขนั่นเอง
ซื่อสัตย์ จึงตะโกนเรียกเรือของความสุข
“ ความสุข ความสุข ผมคือ ซื่อสัตย์ คุณช่วย พาผมขึ้นฝั่ง ได้ไหม ”
เมื่อความสุขได้ยิน ก็พูดกับ ซื่อสัตย์ว่า
“ ไม่ได้หรอก หากผมพาคุณขึ้นมาด้วย ผมจะหมดสุข คุณดูสิ ผู้คนมากมาย ในสังคมยุคนี้
ที่พูดความจริงแล้ว กลับไม่มีความสุข ขอโท ษนะ ซื่อสัตย์ ผมรับคุณขึ้นมาไม่ได้”
พูดเสร็จ ความสุข ก็จากไป ผ่ านไปสักครู่หนึ่ ง “ ตำแหน่ง ” ก็ผ่ านมา ซื่อสัตย์ ตะโกนเรียกตำแหน่ง
“ ตำแหน่ง ตำแหน่ง ผมคือ ซื่อสัตย์ ผมขออาศัยเรือของคุณ ขึ้นฝั่งได้ไหม? ”
ตำแหน่งพอได้ยิน ก็รีบหันหัวเรือให้ห่างออกไป จากนั้น ก็หันมาพูด กับซื่อสัตย์ว่า
“ ไม่ได้ ไม่ได้ ซื่อสัตย์ คุณจะขึ้นมาอยู่กับผมไม่ได้ คุณรู้ไหม?
ตำแหน่ง ที่ผมได้มานั้นมันย ากเย็นสักเพียงใด
หากผมพา ซื่อสัตย์อย่ างคุณมาอยู่ด้วย ผมก็จะสูญเสี ย ตำแหน่งไปแน่ ๆ
เพราะตำแหน่งนี่ ผมได้มาด้วยความไม่ซื่อสัตย์ ยังไงผม ไม่ขออยู่ร่วมกับคุณ ”
ซื่อสัตย์ น้ำตาคลอเบ้า มองตำแหน่ง ที่รีบออกเรือจากไปอย่ างสิ้นหวัง
รู้สึกสับสน ในตนเองเป็นอย่ างยิ่ง หรือ ในปัจจุบันนี้ ไม่มีใครต้องการ ซื่อสัตย์แล้ว
อยู่ ๆ ท่วงทำนองที่ ไม่ค่อยจะเข้ากันนัก ก็แว่วดังขึ้นมา เรือลำหนึ่ง
บรรทุ ก “แข่งขัน” เป็นจำนวนมาก ผ่ านมา ซื่อสัตย์ จึงตะโกนเรียก
“ แข่งขัน แข่งขัน ผมขอขึ้น เรือของคุณได้ไหม ? ”
แข่งขัน ถามกลับมา
“ คุณเป็นใคร คุณมีประโยชน์แค่ไหน กับพวกเรา ? ”
ซื่อสัตย์ ไม่อย ากพูดอะไรมาก เพราะ เกรงว่าจะพลาดโอกาสอีก
แต่ซื่อสัตย์ก็คือ ซื่อสัตย์ ยังไง ก็พูดความจริงเสมอ “ ผมคือ ซื่อสัตย์ ”
“ ห๊า คุณคือ ซื่อสัตย์ หากพวกเรา มีคุณอยู่ด้วย เราจะแข่งขันเอาชนะอะไร
กับใครที่ไหนได้ ” พูดเสร็จ แข่งขัน ก็หันหัวเรือ จากไปอย่ างรวดเร็ว
ในขณะที่ ซื่อสัตย์กำลังสิ้นหวัง อยู่ ๆ ก็มีน้ำเสี ยงอันเมตตาดังขึ้นว่า
“ ลูกจ๋า ขึ้นเรือเถิด ”
เมื่อซื่อสัตย์ เงยหน้าขึ้นมอง ก็เห็นผู้เฒ่าคนหนึ่ง ยืนอยู่บนเรือ
“ ฉันคือ ก าลเวลา ” ก าลเวลาแนะนำตัว
“ ทำไม ต้องมาช่วยผมครับ ? ”
ซื่อสัตย์ถาม ออกไปด้วยความสงสัย
“ มีแต่ก าลเวลาเท่านั้น ที่รู้ว่าซื่อสัตย์มีค่ามากเพียงใด ”
ก าลเวลา พูดออกไปด้วยรอยยิ้ม
ก าลเวลา ได้เล่าให้ซื่อสัตย์ฟังว่า
พบความสุข ตำแหน่ง แข่งขัน ที่ต่างก็เรือล่ม อยู่กลางทะเล
“ ตัวข้าก าลเวลา ในอดีต เคยเป็นทั้ง ความสุข ตำแหน่งและแข่งขัน มาหมดแล้ว
สิ่งที่ข้าได้เรียนรู้ ก่อนมาเป็นก าลเวลา คือ ทุ กสิ่งที่เคยเป็น ความสุขจะหายไป
ถ้าไม่มีความซื่อสัตย์ ตำแหน่ง ที่ได้มาก็เป็นตำแหน่งจอมปลอม
การแข่งขัน ก็จะได้ชัยชนะอยู่ได้ ไม่นานก็จะล้ มเหลวไม่เป็นท่า ”
จงเป็นคนซื่อสัตย์ เพราะ เวลาเท่านั้น ที่จะคัดสิ่งที่ดีให้กับคุณ
ขอบคุณที่มา : pakwanja
