ซื่อสัตย์ถูกชายนามว่า ฉลาดปล่อยไว้ที่เกาะร้างกลางทะเล
ซื่อสัตย์พย าย ามคิดหาวิ ธี ที่จะกลับขึ้นฝั่ง สิ่งที่ซื่อสัตย์หวัง
ก็คือจะมีเรือซักลำผ่ านมาทางนี้บ้าง ไม่นานนักซื่อสัตย์
ก็ได้ยินเสี ยงเพลงแววมาแต่ไกล ซื่อสัตย์รีบมองไปยังต้นเสี ยงนั้น
มีเรือลำหนึ่งกำลังมุ่งมายังเกาะนี้ บนเรือลำนั้น มีธงผืนเล็กโบกสะบัดอยู่
บนธงนั้นเขียนคำว่า “ความสุข” ที่แท้เป็นเรือของความสุขนั่นเอง
ซื่อสัตย์จึงตะโกนเรียก เรือของความสุข “ความสุขความสุขผมคือ ซื่อสัตย์
คุณช่วยพาผมขึ้นฝั่งได้ไหม” เมื่อความสุขได้ยินก็พูดกับซื่อสัตย์ว่า
“ไม่ได้หรอก หากผมพาคุณขึ้นมาด้วย ความสุขที่มีจะหมดไป
คุณดูสิผู้คนมากมายในสังคมยุคนี้ ที่พูดความจริง
แล้วกลับไม่มีความสุข ขอโ ทษนะซื่อสัตย์ แต่ผมรับคุณขึ้นมาไม่ได้”
พอพูดเสร็จความสุขก็จากไป ผ่ านไปสักครู่หนึ่ง “ตำแหน่ง” ก็ผ่ านมา
ซื่อสัตย์ตะโกนเรียกตำแหน่ง “ตำแหน่ง ตำแหน่ง ผมคือซื่อสัตย์
ผมขออาศัยเรือของคุณขึ้นฝั่งได้ไหม” พอตำแหน่งได้ยิน ก็รีบหันหัวเรือออกไปทันที
จากนั้นก็หันมาพูดกับซื่อสัตย์ว่า “ไม่ได้ไม่ได้ คุณจะขึ้นมาอยู่กับผมไม่ได้
คุณรู้ไหม ตำแหน่งที่ผมได้มานั้น มันย ากเย็นสักเพียงใด หากผมพาซื่อสัตย์อย่ างคุณมาอยู่ด้วย
ผมคงจะสูญเสี ยตำแหน่งไปแน่ ๆ ยังไงผมก็ไม่ขออยู่ร่วมกับคุณ”
ซื่อสัตย์น้ำตาคลอเบ้า มองตำแหน่งที่รีบออกเรือจากไป อย่ างสิ้นหวัง
รู้สึกสับสนในตนเองเป็นอย่ างยิ่ง หรือในปัจจุบันนี้ ไม่มีใครต้องการซื่อสัตย์แล้ว
อยู่ ๆ ท่วงทำนองที่ไม่ค่อยจะเข้ากันนัก ก็แว่วดังขึ้นมา เรือลำหนึ่ง
บรรทุ ก “แข่งขัน” เป็นจำนวนมาก ผ่ านมา ซื่อสัตย์จึงตะโกนเรียก
“แข่งขันแข่งขัน ผมขอขึ้นเรือของคุณได้ไหม” แข่งขันถามกลับมา
“คุณเป็นใคร คุณมีประโยชน์แค่ไหนกับพวกเรา”
ซื่อสัตย์ไม่อย ากพูดอะไรมาก เพราะเกรงว่าจะพลาดโอกาสอีก
แต่ซื่อสัตย์ก็คือซื่อสัตย์ ยังไงก็พูดความจริงเสมอ “ผมคือซื่อสัตย์”
“ห๊า คุณคือซื่อสัตย์ หากพวกเรามีคุณอยู่ด้วย เราจะแข่งขันกับใครที่ไหนได้”
พูดเสร็จแข่งขัน ก็หันหัวเรือจากไปอย่ างรวดเร็ว
ในขณะที่ซื่อสัตย์กำลังสิ้นหวัง อยู่ ๆ ก็มีน้ำเสี ยงอันเมตตาดังขึ้นว่า
“ลูกเอ๋ยขึ้นเรือเถิด” เมื่อซื่อสัตย์เงยหน้ามอง ก็เห็นผู้เฒ่าคนหนึ่ง
ยืนอยู่บนเรือ “ฉันคือก าลเวลา” ก าลเวลาแนะนำตัว
“ทำไมต้องมาช่วยผมครับ” ซื่อสัตย์ถามออกไปด้วยความสงสัย
“มีแต่ก าลเวลาเท่านั้น ที่รู้ว่าซื่อสัตย์มีค่ามากเพียงใด”
ก าลเวลาพูดออกไปด้วยรอยยิ้ม ก าลเวลาได้เล่าให้ซื่อสัตย์ฟังว่า
พบความสุข ตำแหน่ง แข่งขัน ที่ต่างก็เรือล่มอยู่กลางทะเล
“ตัวข้าในอดีต เคยเป็นทั้งความสุขตำแหน่ง และแข่งขันมาหมดแล้ว”
สิ่งที่ข้าได้เรียนรู้ก่อนมาเป็นก าลเวลาก็คือ…
ความสุขจะหายไป ถ้าไม่มีความซื่อสัตย์ ตำแหน่งที่ได้มา
ก็เป็นตำแหน่งจอมปลอม การแข่งขันจะชนะได้ไม่นาน
สุดท้ายก็ล้ มเหลวไม่เป็นท่า จงเป็นคนซื่อสัตย์
เพราะเวลาเท่านั้นที่จะคัดสิ่งดี ๆ ให้กับคุณ
ขอบคุณที่มา : stand-smiling
