ขออย่ าได้เกิด มาเจอกันอีกเลย

”หากชาติหน้ามีจริง ขออย่ าให้พวกเราต้องมาเจอกันอีกเลย” ลูก ๆ ทั้งสี่คนของแม่

เมื่อวันที่ 2 มีนาคมที่ผ่ านมา วันนั้นคืองานฉลองวันเกิดของแม่ที่มีอายุครบ 80 ปี

ระยะเวลาช่างย าวนานเหลือเกิน แม่ได้ให้กำเนิดลูกชายถึง 4 คน แล้วยังช่วยพวกลูก ๆ ดูแลเลี้ยงหลานอีก 8 คน

ก็เท่ากับว่าในชั่ วชีวิตนี้ของแม่ แม่ได้ใช้สองมือของแม่ เลี้ยงดูอุ้มชูลูก ๆ หลาน ๆ ทุ กคนด้วยความรักถึง 12 คน

แต่ทว่า แม่แ ก่แล้ว แ ก่จนต้องคอยมองดูสีหน้าของพวกแกเพื่อความอยู่รอดของตัวแม่เอง โดยเฉพาะเมื่อสี่ห้าปีก่อน

ตอนที่พ่อของพวกแกเสี ยไปแล้ว แม่รู้สึกได้ทันทีถึงความรำคาญที่พวกแกปฏิบัติตนต่อแม่ และนับวันยิ่งย่ำแ ย่เข้าไปทุ กที

ตอนที่พ่อของพวกแกจากไปใหม่ ๆ แม่หวังเหลือเกินว่าจะมีลูกคนไหนสักคนที่จะยื่นมือมารับแม่ไปอยู่ที่บ้าน

บอกตรง ๆ ว่าแม่อย ากใช้ชีวิตอยู่กับพวกแก จะคนไหนก็ได้ แม่ยินดีทั้งนั้น แต่รอแล้วรอเล่า

สองเดือนผ่ านไป แม่จำต้องทำใจยอมรับสภาพของความเป็นจริง ไม่มีลูกคนไหนยอมรับแม่ไปอยู่ด้วย

โ ชคยังดีที่พวกแกยังพอมีน้ำใจเหลืออยู่บ้างในเวลานั้น พวกแกทั้งสี่ผลัดเ วรมาเป็นเพื่อนแม่ที่บ้านทุ กคืน

มีหน้าที่กันคนละสัปดาห์ ด้วยเหตุนี้ แม่ก็ไม่กลัวอะไรอีกแล้วในตอนกลางคืน ว่ากันตามตรง

อายุปูนนี้แล้วของแม่ มีอายุอยู่มาถึงป่านนี้ ยังจะต้องไปกลัวอะไรอีก

ถึงแม้แม่จะเติบโตขึ้นมาตามท้องทุ่งท้องนา เติบโตขึ้นมาท่ามกลางเรื่องเล่าที่น่ากลัวของเหล่าผ ีสางน างไม้

แต่มาถึงตอนนี้ แม่คงไม่เชื่อเรื่องพวกนี้อีกแล้ว และก็เลิกกลัวไปนานแล้ว แต่สิ่งที่แม่กลัวที่สุดคือความเหงา

ลูก ๆ ของแม่ทุ ก ๆ คน พวกแกมาอยู่เป็นเพื่อนแม่ รวมเวลาทั้งสิ้นเป็นเวลา 1 ปี กับ 9 เดือน

หรือประมาณ 630 วัน ในฐานะของคนเป็นแม่ รู้สึกขอบคุณในน้ำใจของพวกแกที่มอบให้ในครั้งนั้น

ช่วงแรก ๆ ที่มาอยู่เป็นเพื่อนแม่ ทุ กอย่ างดูดีมีความเอื้ออาทรให้แม่อยู่บ้าง แต่พอวันเวลาค่อย ๆ ผ่ านไป

สีหน้าของพวกแกก็แลดูย่ำแ ย่ลงทุ กวัน พอเหยี ยบเข้ามาถึงบ้านแม่ ไม่มีคำทักทายสักคำ เวลาออกจากบ้าน

คำอำลาสักคำก็ไม่มีเช่นกัน แม่เหมือนสิ่งไม่มีชีวิตชิ้นหนึ่งที่ถูกวางอยู่กลางบ้าน บางครั้งก็รู้สึกเหมือนกับว่า

พวกแกกำลังเดินเข้าออกโรงแรม แล้วมีย ายแ ก่แปลกหน้าที่นั่งมองหน้าพวกแกที่เดินผ่ านไปมา

เหมือนเราไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ไม่มีความผูกพันกันเลยแม้แต่น้อย

แม่กลัวที่จะทำให้พวกแกรำคาญหรือรังเกียจ แม่ไม่ได้กินข้าวฟรีของพวกแกแม้แต่คำเดียว

เสื้อผ้าข้าวของแม่ก็ซื้อเองทุ กอย่ าง แม้กระทั่งสตางค์แดงเดียวก็ไม่เคยใช้ของพวกแก

เพียงแค่พวกแกยอมแวะมาอยู่เป็นเพื่อนแม่บ้าง แค่นั้นแม่ก็รู้สึกเป็นบุญคุณเหลือหลายแล้ว

ถึงแม้แม่จะพย าย ามวางตัวอย่ างระมัดระวั งที่สุด ไม่เคยไปยุ่งเกี่ยวชีวิตส่วนตัวของพวกแกเลย

แต่พวกแกทุ กคนก็ค่อย ๆ ห่างหายจากบ้านแม่ไปทีละคนแบบไม่ต้องมีคำร่ำลา

ไม่มีใครแวะมาเยี่ยมเยียนแม่อีก แต่ยัดเยียดเอาความเหงามามอบให้แม่แบบไม่มีความปราณีกันเลย

ชีวิตหลังจากนั้นเป็นต้นมา แม่รู้ตัวว่าแม่ต้องเดินด้วยเท้าตัวเองทุ กฝีก้าว ต้องพึ่งพาตัวเองทุ กอย่ าง

ด้วยสองมือของแม่เอง สองปีกว่าที่ผ่ านมา ยอมรับว่ามันย ากลำบากสำหรับคนแ ก่อย่ างแม่พอสมควร

ตอนงานวันเกิด 80 ปี พวกแกอวยพรให้แม่ว่า “ขอให้แม่มีอายุมั่นขวัญยืนเป็นร้อย ๆ ปี” แม่ได้แต่ยิ้ม

แต่ภายใต้รอยยิ้มนั้น มันอัดแน่นไปด้วยความขมขื่น ชีวิตที่เต็มไปด้วยความหงอยเหงาและเศร้าหมองนั้น

จะมีอายุยืนย าวไปทำไม ช่วงเวลานี้ แม่รู้สึกแน่นหน้าอกมากขึ้นทุ กวัน แม่ไม่ได้บอกใคร

แท้จริงแล้วก็ไม่รู้จะหันหน้าไปบอกใคร แม่หวังเป็นอย่ างยิ่งว่า โร คภัยไ ข้เจ็ บจะกรุณารีบนำพาแม่จากโลกนี้ไปในเร็ววัน

ถ้าเป็นเช่นนั้นได้ แม่ก็รู้สึกว่าชะตาชีวิตยังคงมีความปราณีต่อแม่บ้าง หลายคืนก่อน แม่ฝันถึงพ่อของพวกแก

พ่อยิ้ม บอกกับแม่ว่า “ไปกันเถอะ พ่อมารับแล้ว ไปกับพ่อแล้วแม่จะไม่หงอยเหงาอีกต่อไป”

ตื่นมากลางดึก มองไปบนท้องฟ้าเห็นมีแต่ดาวเต็มฟ้า พ ระจันทร์ส่องแสงนวลสบายตา

ในคืนที่บรรย ากาศสงบเงียบเช่นนี้ แม่ฝันถึงพ่อของพวกแก พ่อที่กำลังจะมารับแม่ไป

แม่ขอขอบคุณความรักอันแสนอบอุ่นที่พ่อได้มอบให้กับแม่มาทั้งชีวิต มันคือสิ่งที่มีค่าที่สุดสิ่งเดียวในชีวิตนี้ของแม่

หน้าอกแม่ทั้งแน่นทั้งเจ็ บมากขึ้นทุ กวัน แม่รู้ตัวว่ามันคงถึงเวลาแล้ว จึงได้ตัดสินใจบรรจง

เขียนจดหมายฉบับนี้ทิ้งไว้ ความสัมพันธ์ของความเป็นแม่ลูกระหว่างเรา มันก็คงใกล้จะจบเต็มแ ก่แล้ว

แม่มีผมขาวอยู่เต็มหัว แม่ขอใช้ผมขาวทุ กเส้นบนหัวสาบานว่า แม่รู้สึกขอบคุณและซาบซึ้ง

ถึงการแวะเวียนมาอยู่เป็นเพื่อนแม่ของลูก นอกจากประโยคนี้แล้ว ยังมีคำพูดที่แม่อย ากจะบอกกล่าวก่อนต ายว่า

แม่เสี ยใจที่สุดที่ให้กำเนิดพวกแกมาทั้งสี่คน หากชาติหน้ามีจริง ขออย่ าให้พวกเราต้องมาเจอกันอีกเลย

ในฐานะของคนเป็นแม่ แม่คงไม่ใจร้ ายพอที่จะส าปแ ช่งพวกแก แต่แม่กลับหวังว่า ในย ามแ ก่เฒ่าของพวกแกทั้งสี่คน

ขอให้ทุ กคนจงพบแต่ความสงบสุขในย ามชรา คงไม่ถูกลูก ๆ ของพวกแกทั้ง 8 คนทอดทิ้ง

ความผูกพันของความเป็นแม่ลูกระหว่างเราก็คงจบลงเพียงเท่านี้ อะไรที่ตั้งใจจะกล่าวก็ได้ถ่ายทอด

ด้วยความอาดูรออกมาจากใจจนหมดแล้ว ขอให้ทุ กอย่ างจบสิ้นลงแค่ชาตินี้ชาติเดียว คิดว่ามันก็เกินพอแล้ว

หลังจากนั้นไม่นาน คุณแม่ท่านนี้ก็ได้จากโลกนี้ไปจริง ๆ ท่านเหมือนคนนอนหลับที่หลับอยู่บนเตียงตัวเองอย่ างสงบ

ในมือได้ถือรูปถ่ายที่เคยถ่ายไว้คู่กับสามี บนรูปใบนั้นก็มีเพียงสามีและภรรย ายืนเคียงคู่กันเพียงแค่สองคนเท่านั้น

ขอบคุณที่มา : newsliveone