ผมรู้สึกเกลียดแม่ของตัวเอง ตั้งแต่จำความได้ แม่ของผมก็เป็นคนที่มีตาข้างเดียว แรก ๆ ผมก็ไม่ได้รู้สึกรังเกียจหรืออะไร
แต่เมื่อผมได้เข้าโรงเรียน และพอรู้ความมากขึ้น มันก็ยิ่งทำให้ผมเกลียดแม่มากขึ้นด้วย เพราะเวลาที่อยู่โรงเรียน
ผมมักจะโดนเพื่อน ๆ ล้อผมด้วยคำว่า “ไ อ้ลูกแม่ตาเดียว” อยู่เสมอ มันจึงทำให้ผมรู้สึกอาย และ ไม่ชอบคำนี้เอามาก ๆ
บางคืนเวลาที่ผมลงไปกินน้ำ ก็มักจะได้ยินเสี ยงแม่นั่งร้องไห้อยู่คนเดียวในมุมมืด ๆ แต่ผมก็เลี่ยงที่จะเห็นน้ำตาของแม่
ผมไม่อย ากจะใช้ชีวิตอยู่กับแม่ที่มีแค่ตาเดียวเลย อย ากจะมีแม่ปกติเหมือนคนอื่นทั่วไปบ้าง เวลาที่แม่ผมไปขายของที่ตลาด
แล้วผมต้องเดินกลับจากโรงเรียนทางนั้น ผมก็มักจะเลี่ยงไม่เจอแม่ ผมไม่อย ากให้คนอื่นรู้ว่าเขาเป็นแม่ของผม และผมเป็นลูกของเขา
ผมตั้งใจเรียนอย่ างมาก เพื่อที่จะได้มีชีวิตที่ดีในวันข้างหน้า และผมก็ทำมันสำเร็จ ผมเรียนจบปริญญาอย่ างที่ตั้งใจ
และมีงานทำที่มั่นคง สามารถเลี้ยงดูครอบครัวให้อยู่อย่ างสุขสบายได้ ผมมีภรรย าและลูกอีกสองคน
ซึ่งตอนนั้นผมได้ทิ้งแม่ตาเดียวของผมไว้เพียงลำพังอย่ างไม่แยแส
จนวันหนึ่งได้มีผู้หญิงที่แต่งตัวดูสกปรกมอมแมมมาที่หน้าบ้านของผม จนทำให้ลูก ๆ ที่เล่นอยู่หน้าบ้านต กใจแล้วพูดว่า
“ย ายแ ก่ตาเดียว ออกไปนะ อย่ ามาใกล้แถวนี้” ผมรีบเดินออกมาดูหน้าบ้าน และผมก็จำได้ดีว่านั่นคือแม่ตาเดียวของผม
ที่ผมพย าย ามจะหนีออกจากชีวิตของเธอ ผมบอกกับเธอว่า “แม่จะมาที่นี่ทำไม แม่ทำให้ลูก ๆ ของผมกลัวหมดแล้ว
อย่ ามาหาผมที่นี่อีกนะ กลับไปซะ” เมื่อพูดจบเธอก็เดินจากไปทันที
วันหนึ่งผมได้ไปร่วมงานแต่งของเพื่อนแถวบ้านเก่าที่ผมเคยอยู่กับแม่ จึงได้แวะไปเพื่อที่จะดูว่าแม่มีความเป็นอยู่ยังไงบ้าง
แต่สิ่งที่ผมพบกลับเจอเพียงร่างที่ไร้ลมหายใจ พร้อมกับจดหมายที่เขียนทิ้งไว้ ข้อความในจดหมายได้เขียนไว้ว่า
“ตั้งแต่วันที่ลูกไล่แม่มา แม่ก็บอกกับตัวเองไว้ว่าจะไม่ไปหาลูกอีก เพราะมันทำให้ลูกไม่สบายใจ
แม่แค่เป็นห่วงอย ากรู้ว่าลูกอยู่สบายไม่ลำบาก แค่นี้แม่ก็ดีใจแล้ว ลูกรู้ไหมว่าตอนที่ลูกคลอดออกมานั้น
ลูกมีตาแค่ข้างเดียว และนั่นคือด วงตาของแม่ที่อยู่ในตัวลูก แม่ดีใจที่ลูกได้เห็นโลกที่สวยงาม
และมีชีวิตที่มีความสุข แค่นี้แม่ก็พอใจแล้ว”
ความจริงที่แม่เขียนไว้ มันทำให้ผมร้องไห้ออกมาอย่ างบ้าคลั่ง ผมไม่เคยรู้มาก่อน ผมเกลียดแม่ของผมมาตลอดชีวิต
เพราะแม่มีตาข้างเดียว แต่จริง ๆ แล้วเป็นผมต่างหากที่มีตาข้างเดียว คนที่พิก าร คือผมมาตลอด ที่พิก าร
ทั้งร่ างกายและจิตใจ ผมต้องรู้สึกผิดกับตัวเองไปตลอดชีวิต
รักแท้ของผู้เป็นแม่ ย่อมเสี ยสละได้ทุ กอย่ าง แบบไม่มีเงื่อนไข แต่ลูกจะมองเห็นความรักของแม่
ก็มักจะเป็นตอนที่สายไปเสี ยแล้ว หากคุณยังมีแม่อยู่ จงดูแลท่านขณะที่มีลมหายใจ
เพราะเมื่อท่านจากไปแล้ว อย ากจะดูแลแค่ไหนก็ทำอะไรให้ท่านไม่ได้อีกแล้ว
ขอบคุณที่มา : bitcoretech
