เมื่อตอนที่แม่ เริ่มออกเดินทาง แม่ก็เป็นเด็ กผู้หญิงคนหนึ่งผ่ านคืนวัน มีความฝันมีชีวิตเป็นของตัวเอง
เหมือนกับเราแม่เดินทางมาเจอ ความรักมีชีวิตคู่ที่หวัง จะสร้างเป็นครอบครัวผ่ านวันที่ตื่นเต้นที่สุด
คือวันที่ รู้ว่าในครรภ์ของแม่ มีเราอยู่ในนั้นเป็นจุดเริ่มต้นของเวลากว่า 9 เดือน
ที่แม่ต้องแบก น้ำหนักกว่า 10 กิโลกรัมแม่เริ่มใช้ชีวิต อย่ างระมัดระวั งมากขึ้น
แม่กลัวว่าลูกในท้องของแม่จะเป็นอัน ต ร า ยและวันที่แม่ เจ็ บ ป วด แสน ส า หั ส
ก็มาถึงวันแรกที่แม่ ได้เห็นหน้าเรา “เต็มไปด้วยความสุข แต่แม่ก็เจ็ บ ป วด” ชีวิตส่วนตัวของแม่
ไม่ใช่เรื่องสำคัญอีกต่อไปความฝัน อาจถูกพักไปบ้าง แต่ก็เต็มใจข้าวของเครื่องใช้ลดลงเหลือ
เท่าที่จำเป็นรูปร่างหน้าตาที่ สวยงามของผู้หญิงคนหนึ่งไม่สำคัญเท่าลูก ของแม่อีกแล้ว
“เรื่องอื่น ๆ ของแม่ ช่างมันก่อนเถอะ” อนาคตของตัวเอง ที่แม่เคยคิดถึงถูกแทนที่ด้วย
อนาคตของลูก จนหมดสิ้ น เราจะปลอดภัยไหม เราจะเป็นเด็ กดีหรือเปล่าเราจะเรียนอะไร
เราจะได้น้อยกว่าลูกคนอื่นไหมแม่พย าย ามทุ กอย่ างให้เราได้รับสิ่งที่ดีที่สุดแม่เสกทุ กอย่ าง
ให้เ ด็กน้อยของแม่เติบโตอย่ างดี “เหนื่อยนะ แต่แม่จะสู้” แล้วเราก็เติบโต
แม่เริ่มพบกับ ความห่างเหินของลูก ที่เคยตัวเล็กแม่ไม่ได้เป็นเพื่อนเล่น
ที่เราเคยสนุกด้วยแล้วแม่เห็นใบหน้าที่ เราหงุดหงิดใส่มากขึ้น
ขณะเดียวกันก็เห็น รอยยิ้ม ที่แม่เคยได้รับแต่ผู้รับกลาย เป็นเพื่อนของเรา “น้อยใจ แต่ทำอะไรไม่ได้”
วันที่แม่โล่งใจ อย่ างที่สุดคือ วันที่เราเรียน จบแม่ฝ่ าฟั น มามากมายกว่า
จะได้ปริญญาใบนี้มาแม่คิดว่าหมดห่วงแล้ว ลูกเอ๋ยแต่ขณะที่แม่มองดูเราถ่ายรูป
สนุกสนานกับเพื่อนบัณฑิตแม่ก็รู้ตัวว่า แม่คิดผิดแล้วลูกจะได้งานที่ดี หรือเปล่า
ลูกจะมีแฟนที่รักลูก เหมือนที่แม่รักไหม เขาจะดูแลลูกอย่ างที่ แม่ทะนุถนอมหรือเปล่า
ถ้าแม่ไม่อยู่แล้ว ลูกจะอยู่ต่อยังไง “โตแค่ไหนแม่ก็เห็น ภาพเด็ กตัวน้อย ๆ ของแม่เสมอ”
ลูกของแม่ค่อย ๆ ออกเดินทาง ในชีวิตของตัวเอง เรามีครอบครัว มีลูก มีบทบาทเพิ่มขึ้น
จนบทบาท การเป็นลูกของแม่ น้อยลงกว่าเดิมแม่รู้แล้วว่า ถึงเวลาต้องปล่อยวาง
ลูกมีชีวิตของลูกแล้ว แต่แม่ไม่เคยวางได้เลยแม่ยังรักและห่วงลูก ของแม่เสมอ “อย่ าลืมแม่นะลูก”
แม่แ ก่ตัวลงพร้อมกับนับถอยหลัง การจาก ล า เป็นการเดินทางช่วงสุดท้าย
ที่ต้องเผชิญความเสื่ อม ถอยสองแขน ที่อุ้มลูก มาหลายปี ยกอะไรมากไม่ได้แล้ว
สองขาที่เคยพาลูก ไปไหนต่อไหน ต้องใช้ไม้เท้าพยุงวาจาที่เคยเป็น เสี ยงกล่อมลูก
เริ่มพูดไม่รู้เรื่อง ส มองที่เคยใช้ ช่วยลูกให้เติบโต เริ่มลางเลือนหัวใจที่เคยสู้ฝ่ า ฟั น ปัญหาให้ลูก
บีบตัวน้อยลง “แม่เหมือนก้อนน้ำแข็ง ที่วางตั้งอยู่กลางแดด” วันนี้ระหว่างที่เราเดินทางในชีวิตของเรา
ลองหันไปมองหน้าแม่ ของเราให้เต็มตามอง เข้าไปให้เห็นถึงการเดินทาง
ที่ผ่ านมาของแม่วันนี้ แม่เดินทางมาไกลมาก แล้วขอแค่อย่ าลืมการเดินทางที่ผ่ านมาของแม่
นี่เป็นการเดินทางของความรักที่วิเศษที่สุดแด่แม่และลูกของแม่ทุ กคน เพราะคำพูดบางคำ เปลี่ยนชีวิตบางคน
ขอบคุณที่มา : verrysmilejung
