เช้าวันหนึ่ง.. ภรรย าบอกกับสามีว่า “วันนี้ ฉันจะกลับบ้านไปเยื่ยมแม่ คุณจะขับรถไปส่งฉันหน่อยได้ไหมฝนต กหนักแบบนี้ ไปรถโดยส ารไม่สะดวกเลย”..
สามี.. ซึ่งหน้าตาบู ด บึ้งมาตั้งแต่เช้าไม่ตอบภรรย า.. แต่กลับกระชากเ สียง ถามกลับไปว่า..
“เมื่อวาน เธอซื้อเสื้อใหม่ มาใช่ไหม..เธอรับปากฉันแล้วนะ ว่าจะไม่ใช่เงิ นฟุ่มเฟือยเรายังต้องผ่อนบ้าน ผ่อนรถ
ส่งลูกเรียนค่าใช้จ่ายเยอะแยะ.. ทำไม..ไม่ช่วยกันประหยัด!!”
ภรรย า ..พูดออกมา เสี ยงเบา ๆ อย่ างคนรู้สึกผิด ว่า “ที่แท้..คุณโกรธเรื่องนี้นี่เอง”
..ภรรย า.. ก้มหน้าจัดเสื้อผ้าเงียบ ๆ แล้วบอกสามีว่า.. “วันนี้ มีรถโดยส ารเข้าเมืองแค่เที่ยวเดียวฉันคงต้องรีบไปแล้วหละ..คุณไม่ต้องไปส่งก็ได้..”แล้วเธอก็ออกบ้านไป
โดยสามีไม่สนใจเลย เพราะยังโกรธอยู่มาก..ประมาณครึ่งชั่ ว โมงผ่ านไป..สามีได้ยินเ สียงเอะอะ บนถนน..
จึงออกไปดู แล้วจึงได้ยินผู้คนตะโกนกันว่า ฝนที่ต กหนัก เซาะตลิ่งจนสะพานเข้าเมืองได้ข าดลง
มีรถเมล์คันหนึ่ง ต กลงไปในน้ำด้วย..สามี..ได้ยินดังนั้น ต กใจมากกระโดดออกจากบ้านไปทันที
เมื่อไปถึงแม่น้ำ.. รถเมล์ที่ถูกเก็บกู้จากน้ำเหลือ เพียงซากเหล็กสัมภาระกระเป๋าต่าง ๆ ของผู้โดยส ารกระจัดกระจายมีการหามร่ าง ของผู้ เสี ย ชี วิ ต คนแล้วคนเล่า ขึ้นมาจากแม่น้ำ..
ชายหนุ่ม เฝ้ามองหาภรรย า .. ก็ไม่พบก็เสี ยใจเจียน สิ้ น ส ติ..เฝ้าถามหน่ วยกู้ภั ย ที่ทำงานอยู่ว่า “เห็นภรรย าผมบ้างไหม ๆ ๆ ๆ เธอใส่เสื้อสีแดง กางเกงสีดำ”
ทุ กคนส่ายหน้า… บอกว่าไม่เห็นเวลาผ่ านไป จนเกือบเย็น กู้ภั ย หยุดการทำงาน เพราะไม่มี ผู้ เ สี ย ชี วิ ต ที่หาพบแล้ว
จึงบอกชายหนุ่มว่า.. “หักห้ามใจเถอะนะ ภรรย าคุณ คงโดนน้ำพัดไปไกลแล้ว”
ชายหนุ่มเดินกลับบ้าน เหมือนคนไม่มีวิญญ าณ ร้องไห้ไป คร่ำครวญไปตลอดทาง ในใจของเขา เฝ้าแต่คร่ำครวญว่า “ทำไมๆๆๆ เราไม่ขับรถไปส่งเธอนะ…
เราไปด่าเธอทำไมว่าใช้เงิ นฟุ่มเฟือย เสื้อตัวเดียว มันจะราคาเท่าไหร่กัน”
แต่เมื่อกลับถึงบ้าน คาดไม่ถึงว่า..ภรรย ากลับนั่งอยู่ที่โต๊ะอาห ารมีอาห าร อยู่บนโต๊ะ..ในมือเธอ มีเสื้อกันหนาวเก่าตัวหนึ่ง ซึ่งเธอกำลัง เย็บซ่อมชายเสื้อที่รุ่ยอยู่..
“คุณไปไหนมาคะ .. “
.. ภรรย ายังพูดไม่ทันจบสามี ก็ตรงเข้าไปกอดเธอจนแน่น..
“คุณเป็นอะไร ร้องไห้ทำไม ..
วันนี้ ฉันมัวเอาเสื้อไปคืนที่ร้าน เสี ยเวลาอ้อนวอนให้เขารับคืนไปมากเลย ไปขึ้นรถเมล์ไม่ทัน..อากาศจะหนาวแล้ว ฉันเลยรื้อเสื้อเก่ามาซ่อมก็พอใส่ได้อีกหลายปีนะคะ
ฉันนี่แ ย่ จริง ๆ ของเก่าก็ยังมี ไปซื้อของใหม่มาทำไม”
เรื่องบางเรื่อง.. เราโกรธจนลืมไปว่า มันไม่สำคัญเทียบเท่ากับ “ความสุข” ของเราเลยนะเรื่องบางเรื่อง.. ไม่สำคัญเท่ากับ “ความสุข” ของคนที่เรารัก..
เรามีเวลาในโลกนี้… จำกัด..เวลาที่ใช้ร่วมกัน ….ยิ่งจำกัด..อะไรที่ไม่สำคัญมาก พอก็อย่ านำมาเป็นอ ารมณ์มากมายนักเลย
ขอบคุณที่มา : verrysmilejung
