มีหญิงสาวคนหนึ่งเธอมีอดีต ที่แสนเล วร้า ยเ จ็ บ ช้ำ และขื่นขม จึงอย ากที่จะลบ
มุมออกจากความทรงจำแต่ไม่ว่าจะทำอย่ างไรก็ไม่สามารถ ลืมเลือนออกไปได้ จึงทำให้ชีวิตของเธอ
ต้องระทมทุ กข์ เป็นอย่ างมากเพราะแม้ปัจจุบันเธอจะ มีชีวิตที่ดีขึ้นแล้ว
แต่เหตุการณ์ ในอดีตที่ผ่ านมาแล้ว นั้น เมื่อนึกถึงทีไร ก็ทำให้ต้อง ป ว ด ร้า วใจเสี ยทุ กที
“อดีตที่ผ่ านมาของเรานั้น เสมือนรอยด่างพร้อย ในชีวิตหากสามารถ ลบอดีต ที่แสนขื่นขมออกไปได้
เหมือนกับว่าไม่เคยมีเรื่องร้า ยเกิดขึ้นกับเรามาก่อนเลย ก็คงจะดีชีวิตของเรา คงจะ มีความสุข เหมือนกับ คนอื่นเขาเสี ยที”
หญิงสาวรำพึง กับตนเอง “หากโลกเรานี้ มีน้ำวิเศษ ที่เมื่อดื่มแล้ว สามารถลืมอดีตได้ เหมือนดั่งใน นิทานก็คงจะดี”
เพื่อนบ้ า นของหญิงสาว ได้ยินเข้าพอดี จึงได้พูด กับหญิงสาวว่า “ได้ยินมาว่า มีนักพรตปริศนา ผู้หนึ่งท่านสามารถช่วยเหลือ
ผู้ต กทุ กข์ได้ย าก ได้ทุ กเรื่องบางที ท่านอาจจะมีน้ำลบอดีต เหมือนดังในนิทานก็เป็นได้
ลองเดินทาง ไปเพื่อให้ท่านนักพรต ช่วยเหลือดูสิ”เธอจึงตัดสินใจ เดินทางไปยัง เขาปัญญายุทธ
หญิงสาว: “ขอประทานโ ทษ ท่านนักพรต เฉินกุ๊ยเซียง อยู่หรือไมคะ”
นักพรต: “ข้าเอง มาหาข้า มีเรื่องเดือด เนื้ อร้อนใจ อะไรอย่ างนั้นรือ” นักพรตเฉินกุ้ยเซียง ถามด้วย ความเมตตา
หญิงสาว: “คารวะท่านนักพรต ข้าน้อยมีเรื่องทุ กข์ใจ เป็นอย่ างมาก จากอดีตอันแสนเล วร้า ย
ที่ข้าได้พานพบมา แม้จะพย าย าม ลืมเลือน สักเพียงใดก็ไม่อาจลืมได้”
นักพรต: “ถึงแม้จะเป็นอดีตที่เล วร้า ย แต่เมื่อมันผ่ านมา แล้วเหตุใดมันจึงยัง ทำให้แม่นางทุ กข์ใจ ได้อีก”
หญิงสาว : “เพราะอดีตในครั้งเก่านั้น เป็นเหมือนรอยด่างพร้อย ที่คอยตอกย้ำ ให้นึกถึง แต่เหตุการณ์เก่า ๆ
ตลอดเวลา แม้ปัจจุบันจะ มีชีวิตที่ดีเพียงใด แต่เมื่อนึกได้ว่า เคยมีอดีตที่เล วร้า ย
ก็ทำให้ข้าน้อย มิอาจมีความสุข กับปัจจุบันได้เลย” หญิงสาวคุ กเข่า ลงแล้ว เอ่ยต่อไปว่า
หญิงสาว : “ข้าทุ กข์ เหลือเกิน ท่านนักพรตพอมีทางช่วยเหลือ ข้าได้หรือไม่”
หญิงสาวเอ่ย ด้วยสีหน้า ทุ กข์ระทม
นักพรต : “แม่นางโปรดยืนขึ้น ก่อนแล้ว เชิญตามข้ามา” เฉินกุ้ยเซียงให้หญิงสาว
ไปที่โต๊ะแล้ว ได้นำกาน้ำกับถ้วยใบหนึ่ง ออกมาซึ่ง ในถ้วยใบนั้นมีน้ำอยู่ค่อนถ้วย
นักพรต : “แม่นางโปรด ดื่มน้ำ ในถ้วยนี้เถิด”
หญิงสาว : “หรือนี่จะเป็น น้ำ ลืม อดีต”
นักพรต : “หากเจ้า จะเรียกเช่นนั้น ก็ย่อมได้” หญิงสาวจึงหยิบถ้วยน้ำ มาดื่มด้วยความดีใจ
แต่เมื่อน้ำในถ้วยนั้น ได้สัมผัสกับปาก ของหญิงสาวก็ต้องรีบวางถ้วยใบนั้น ลงทันที เพราะน้ำที่ดื่มนั้น มีรถเค็ม เป็นอย่ างมาก
หญิงสาว : “ท่านนักพรตท่าน เอาน้ำอะไรมาให้ท่าน ทำไมจึงมี รสชาติเค็มปี๋เช่นนี้”
นักพรต : “ต้องขอโ ทษด้วยถ้าอย่ างนั้น ข้าจะเติมน้ำเปล่าลงไป ในถ้วยอีกสักหน่อยนะ
เผื่อรสชาติจะดีขึ้น” นักพรตจึงรินน้ำ เปล่าจาก ในกาเพิ่มอีก
นักพรต : “แม่นางลองดื่มดู อีกทีสิว่ารสชาติ ดี ขึ้นรึยัง”
หญิงสาว : “ค่อยยังชั่ วแล้วค่ะ รสชาติพอกินได้ แต่ยังมีรสเค็มอยู่บ้ า ง”
นักพรต : “ถ้าอย่ างนั้น ข้าจะเติมน้ำเปล่าลงไป ในถ้วยอีกสักหน่อยนะ “ นักพรตริน น้ำเปล่าลงไปอีก
หญิงสาว : “น้ำในถ้วยนี้ มีรสจืด จนแทบไม่หลงเหลือ ความเค็มอีกแล้ว ดื่มได้สบายเลย” ทันใดนั้นหญิงสาว ก็เข้าใจ ในทันที
นักพรต : “อันว่าอดีต ที่แสนเล วร้า ย ก็เปรียบเหมือนดั่งเกลือ ในน้ำที่มีรสเค็ม ทำให้มิอาจ ดื่มกินได้
แต่หากเราหมั่นเติม สิ่งดีๆลงไป เหมือนเราเติมน้ำเปล่า เข้าไปย่อมทำให้
น้ำที่มีรสเค็มมากค่อยๆจางลง จนในทีสุด ก็กลายเป็นน้ำ ที่เราสามารถดื่มกิน อย่ างมีความสุขได้
เพียงแม่นางหมั่นเติมสิ่งดีๆให้กับชีวิต ไม่เติมสิ่งร้ า ยๆ เข้าไปอีก ก็จะทำให้อดีตที่แสนเล วร้า ย ด้อยค่าด้อยราคาลงไปเอง
ถึงแม้ว่ามัน จะยังอยู่ก็ตาม แต่ก็ไม่สามารถสร้าง ความทุ กข์ใจ ให้กับเราได้ เพราะมันเจือจางลง แล้วนั่นเอง”
ขอบคุณที่มา : firstsmile333
