เริ่มแรกนั้นสามีทำงานเป็นช่างปูนในชนบทเมื่อทำงานได้ระยะหนึ่งก็ได้เลื่อนขั้นขึ้นมาเป็นหัวหน้าช่างปูน หลังจากนั้นไม่นาน
เขาก็ได้ก่อตั้งเป็นบริษั ทรับเหม าก่ อสร้างขึ้นมาเป็นของตัวเอง และต่อมาบริษั ท ก่อสร้างของเขาก็ได้กลายเป็นบริษัทที่มีชื่อเ สียงใหญ่โตพอสมควร
ได้พบปะสังสรรกับคนและสังคมมากขึ้น และสิ่งนี้คือจุดเริ่มต้นที่กลายเป็นจุดเปลี่ยน และเกิดสิ่งยั่ ว ยุ ในใจของเขาเมื่อกลับมาบ้านเขามองรูปร่างและ
ลักษณะภรรย า ของเขาก็รู้สึกเหนื่อยหน่ ายคิดถึงแต่อดีตในช่วงชีวิตที่ลำบากและย ากจน และคิดเอาว่าชีวิตคู่ของทั้งสองคว ร จะ ยุดลงได้แล้ว
เขาจึงฝากเงิ นในบัญชีให้กับภรรย า ของเขา 100 ล้านหยวนซึ่ง (เขาคิดว่าเพียงพอต่อการซื้อบ้านใหม่ในเมือง) เขาได้วางแผนชีวิตให้กับของภรรย าไว้
เพราะหากเขาไม่ทำแบบนี้แล้วเขาจะรู้สึกแ ย่ และรู้สึกว่าเป็นคนไม่มีความรับผิดชอบและไม่ต้องการให้ภรรย าต้องลำบากเมื่อเขาขอแย กทางกัน
สุดท้ายเขาก็ได้มาพูดคุยกับภรรย า เธอยอมรับและรับฟังข้อเสนอด้วยแววตาที่สงบและถ่อมตนเมื่อถึงกำหนดเวลาที่ต้องย้ายออก ในช่วงบ่ายโมง
เขาบอกภรรย าว่า.. “จะกลับมาช่วยภรรย าย้ ายของ”
และเป็นการจบในการใช้ชีวิตที่อยู่ร่วมกันมา 20 ปีตลอดช่วงเช้าเขาทำงานด้วยจิตใจที่ว้าวุ่น รีบกลับมาบ้านก็พบว่า…
ภรรย าไม่อยู่ที่บ้าน แล้วพบเพียงแต่กุญแจบ้านพร้อมกับสมุดบัญชีที่เขาฝากเ งินให้จำนวu 100 ล้านหยวนวางไว้พร้อมกับจดหม ายที่เขียนข้อความไว้ว่า…
“ฉันไปแล้วนะ.. ฉันจะกลับไปอยู่บ้านกับแม่ ผ้าปูเตียงซักเสร็จและตากแห้งหมดแล้ว พับเก็บไว้ให้ที่ห้องแต่งตัวมุมขวาของตู้”
“เวลาอากาศหนาวอย่ าลืมเอาออกมาใช้ ส่วนเสื้อเชิ๊ตแขวนอยู่ในตู้เสื้อผ้า ถุงเท้า และเข็มขัดเก็บไว้ชั้นล่างของตู้เสื้อผ้านะ..!”
“หลังจากที่ฉันไปแล้วอย่ าลืม.. กินย า กระเพ าะ คุณไม่ค่อยดีฉันให้เพื่อนซื้อย าไว้ให้ คุณน่าจะพอกินถึงครึ่งปี”
“และยังมีอีกเรื่อง..! คุณชอบลืมกุญแจบ้านเป็นประจำฉันเลยฝากกุญแจสำรองไว้ที่ป้อ ม ย าม ถ้าลืมก็ไปเอาที่ป้อ ม ย ามได้”
“ในตอนเช้าก่อนออกไปทำงานอย่ าลืมปิดหน้าต่าง เพราะถ้าฝนต กจะสาดเข้าบ้านทำให้พื้นบ้านเปียกและเสี ยได้”
“ฉันทำเกี๊ยวที่คุณชอบไว้ให้อยู่ในห้องครัวกลับมาก็ต้มกินเองได้นะ..”
ล ายมือของเธอในจดหมา ย เขียนได้แ ย่มาก แต่ตัวหนังสือทุ กตัวแสดงถึงความจริงใจสุดซึ้ง และทำให้เขารู้สึกเจ็ บ ตรงหัวใจ
เขานั่งมองเกี๊ยวที่เธอห่อเก็บไว้ให้เขา ทำให้นึกถึงเมื่อ 20 ปีก่อน นึกถึงช่างปูนจน ๆ คนหนึ่ง นึกถึงเ สียงสับผักที่เตรียมห่อเกี๊ยวให้เขา
ทำให้เขามีความสุขและสัญญ ากับตัวเองไว้ว่า..“ฉันจะต้องทำให้ผู้หญิงคนนี้มีความสุขที่สุด”
เมื่อคิดได้เขาก็รีบขับรถออกไปตามหาภรรย าทันที!
และได้เจอเธอรอรถอยู่ที่สถานีรถไฟ ร่ างกายเขาเต็มไปด้วยเหงื่อและ พูดออกไปว่า..
“คุณจะไปไหน ผมเพิ่งเลิกงาน เหนื่อยมาทั้งวัน กลับบ้านยังไม่ได้กินข้าว หน้าที่ภรรย าเขาทำกันแบบนี้หรือไง?”
“ตามผมกลับบ้านเดี๋ยวนี้..!!” เมื่อเธอได้ฟังก็น้ำตาคลอ ค่อย ๆ ลุกขึ้นและเดินตามหลังเขาไป
จากรอยน้ำตากลายเป็นรอยยิ้ม แต่เธอไม่รู้ว่าผู้ชายที่เดินอยู่ด้านหน้าตอนนั้นร้อ ง ไ ห้ หนักมาก.
ขณะที่เขาขับรถตามหาเธออยู่นั้นเขากลั วว่า..จะหาเธอไม่เจอ กลั วว่า..จะต้องสู ญ เ สียเธอไปตลอดชีวิต
เขาได้แต่ด่ า และโท ษ ตัวเองว่า.. ทำไมถึงคิดไม่ได้ทำไมถึงทิ้งผู้หญิงที่เขารักมาก ผู้หญิงที่อยู่ร่วมทุ กข์ร่วมสุขกันมา
20 กว่าปี ที่กลายเป็นอีกส่วนหนึ่งของชีวิตที่ข าดไม่ได้ความสุขที่แท้จริงไม่ใช่จำนวนเงิ นในสมุดบัญชี
แต่มันคือรอยยิ้มของคนที่รักต่างหากเมื่อคุณได้มีความรักและพบกับคนที่พร้อมจะอยู่เคียงข้างคุณไม่ว่าจะเวลาสุขหรือเศร้ าแล้ว
คุณก็ควรที่จะดูแลใส่ใจให้ความสำคัญกับเขาคนนั้นมาก ๆ สิ่งใหม่ ๆ อาจทำให้คุณรู้สึกตื่นเต้นแต่
สิ่งที่จะทำให้คุณสงบและสบายใจได้ก็คือคนที่พร้อมจะอยู่ข้างคุณทุ กเวลานั่นเอง
ขอบคุณที่มา : 108resources
