ย ามแม่แ ก่ตัวลง อย่ าลืมแม่นะลูก

ตอนที่แม่เริ่มออกเดินทางตั้ง แต่สมัยยังเด็ กแม่เป็นผู้หญิงค นหนึ่งที่มีความฝัน มีชีวิตเป็นของตัวเอง

เหมือนกับเราแม่ได้ผ่ านมาเจอ ความรักและได้มีชีวิตคู่ ที่หวังจะสร้างเป็นครอบครัว

ผ่ านวันคืน ที่ทำให้ตื่นเต้นที่สุดนั่น คือ วันที่รู้ว่ามีเราอยู่ในครรภ์ของแม่ นั้นแหละ

นั่นเป็นจุดเริ่มต้นของเวลากว่า 9 เดือ นที่แม่ต้องแบกน้ำ หนักกว่า 10 โล

และแม่ก็เริ่มใช้ชีวิต ที่ระมัดระวั งกว่าเดิมแม่กลัวว่า ลูกในท้ อง ของแม่จะเป็น อั น ต ร า ย

แล้ววันที่แม่เจ็ บป วดแสนส าหัสนั้น ก็ได้มาถึงวันแรก ที่แม่ได้เห็น หน้าของเรา

มันเต็มไปด้วยความสุข ความอิ่มเอมใจ แต่แม่ก็เจ็ บป วด ชีวิตส่วนตัวของแม่นั้น ไม่ใช่เรื่องสำคัญต่อไปแล้ว

ความฝันอาจถูกพักไว้บ้าง แต่ก็เต็มใจข้าวของเครื่องใช้ลดลง ให้เหลือเท่าที่จำเป็น

รูปร่างหน้าตาอันสวยงาม ของผู้หญิงคนนี้ ไม่สำคัญเท่าลูกของแม่ แม้แต่น้อยเรื่องอื่น ๆ

ของแม่ช่างมันก่อน อนาคตของตัวเอง ที่แม่เคยคิดถึงถูกแทนที่ ด้วยอนาคตของลูก ๆ จนหมดสิ้น

เราจะเป็นเด็ กดี หรือเปล่า เราจะเรียนอะไร เราจะได้น้อยกว่า ลูกคนอื่นมั้ย

เรามีความสุขไหม แม่พ ย า ย า ม ทุ ก อ ย่ า ง ให้เราได้รับสิ่งที่ดีที่สุด จากแม่ให้เด็ กน้อย

ของแม่เติบโตเป็นคนที่ดีเหนื่อยนะ แต่แม่จะสู้เพื่อให้เราเติบโต

แม่เริ่มพบกับความห่างเหิน ของลูกที่เคยตัวเล็ก แม่ไม่ได้เป็นเพื่อน เล่นที่เราเคยสนุกด้วยแล้ว

แต่แม่เห็นใบหน้าที่เราหงุดหงิดใส่มากขึ้น และเวลาเดียวกัน ก็เห็นรอยยิ้ม ที่แม่เคยได้รับ

แต่ผู้รับกลายเป็นเพื่อน ของเราน้อยใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ วันที่แม่โล่งใจเป็นที่สุด

คือ วันที่เราเรียนจบแม่ฝ่า ฟั น ม ามากมาย กว่าจะได้ปริญญาใบนี้มา

แม่คิดว่าคงหมดห่วงแล้ว ลูกเอ๋ย ในขณะที่แม่มองดูเรา ถ่ายรูปสนุกสนาน

กับเพื่อนบัณฑิตนั้น แม่ก็รู้ตัวแล้วว่า แม่คิดผิดแล้ว ลูกจะได้งานที่ดี หรือเปล่า

ลูกจะมีแฟนที่รักลูกมั้ยแล้ว จะเหมือนที่แม่รักมั้ย เขาจะดูแลลูกเหมือนที่แม่ดูแลหรือเปล่า

หากแม่ไม่อยู่แล้วลูกจะอยู่ต่ออย่ า งไร แม้โตแค่ไหนแม่ ก็เห็นภาพเด็ กตัวน้อย ๆ ของแม่เสมอ

ลูกของแม่ค่อย ๆ ออกเดินทางในชีวิตของตัวเอง เรามีครอบครัว มีลูกมีบทบาท เพิ่มขึ้น

จนบทบาทการเป็นลูก ของแม่น้อยลงไปทุ กที แม่รู้แล้วว่าคงต้องปล่อยวางลูกมีชีวิตของลูกแล้วล่ะ

แต่แม่ไม่เคยวางได้เลยแม่ยังรัก และห่วงลูกเสมอนะสิ พร้อมกับนับถอยหลัง การจากลา

เป็นการเดินทางช่วงสุดท้าย ที่ต้องเผชิญความเสื่อมถอย สองแขนที่เคยอุ้มลูกมาหลายปี ยกอะไรมากไม่ได้แล้ว

สองขาที่เคยพาลูกไปไหนต่อไหน ก็ต้องใช้ไม้เท้าพยุงวาจา ที่เคยเป็นเสี ยงกล่อมลูก

เริ่มพูดไม่รู้เรื่องสม องที่เคยใช้ช่วยลูกให้เติบโต เริ่มลางเลือนหัวใจที่เคยสู้ฝ่าฟั น ปัญหา ให้ลูกเริ่มบีบตัวน้อยลง

แม่ก็เหมือนก้อนน้ำแข็ง ที่วางตั้งอยู่กลางแดด วันนี้ระหว่างที่เราเดินทางใน ชีวิตของเรา

ลองหันไปมองหน้าแม่บ้างนะมองเข้าไปให้เห็น ถึงการเดินทางที่ผ่ านมาของแม่

วันนี้แม่เดินทางมาไกลมากจริง ๆ ขอแค่อย่ า ลืมการเดิน ทางที่ผ่ านมาของแม่

เพราะนี่คือการเดินทาง ของความรักที่วิเศษ แด่แม่และลูกของแม่ทุ กคน คำพูดบางคำนั้น อาจเปลี่ยนชีวิตบางคนได้

ขอบคุณที่มา : pankanan